Sunday, March 13, 2011

Kwentong punso

"Pare, iniwan ako ng kumare mo! Sumama sa ibang lalaki!," Atungal ni Julio habang langong-lango sa alak. Matagal na silang nagkakaroon ng problema sa kanilang pagsasama ng kanyang asawa. Ang palagiang sinisisi niya ay ang maliit niyang pagkalalaki. Ngunit alam ng lahat na ang dahilan kung bakit iniwan ng kanyang asawa si Julian ay dahil siya ay isang lasinggero at iresponsableng asawa. Pero, ayaw niyang aminin ito. Pilit niyang isnisisi sa kanyang asawa ang problema. Ibinibintang niya sa pagkakaroon ng kalaguyo ng kanyang asawa.

'Pare," Pag-aamo ni Lando, ang kanyang matalik na kaibigan. "Huwag kang mag-alala, maraming ka pang makikitang mas magmamahal sa iyo. (Ngunit sa loob-loob ni Lando, "tama lang na iwanan ka ni kumare dahil ikaw ay isang makasariling asawa.) "Hindi!" Pasigaw na sabi ni Julio, "alam ko na hindi lamang siya nasisiyahan sa akin. Nalilitan siya sa pagkalalaki ko!" (Sa isip ni Lando, "talagang maliit ang pagkalalaki mo pare dahil maliit ang pananaw mo sa mga babae!) Ngunit ang kanyang pananaw ay kanyang lamang sinasaloob dahil ayaw niyang masaktan ang matalik niyang kaibigan.

Langong-langong umuwi ang magkaibigan. Sumisipol at pasuray-suray sila habang malungkot na paulit-ulit na nagpapalipad hangin si Julian, walang saysay ang kanyang mga sinasabi. Biglang nakaramdam ng kabigatan sa kanyang pantog si Lando. "Pare, iihi muna ako. Diyan ka lang," Sumipol si Lando at sabay ihi, "habi-habi po," sabi ni Lando. Maya maya pa ay narinig ni Julian ang pagsuplit ng ihi ni Lnado. "Habi-habi po, salamat po!" Sabi uli ni Lando habang kinikilig.

"Pare...hikhikk..." sabi ni Julian. Bakit ka pa nag papaalam eh wala namang tao. "Ikaw naman pare, komo lumaki ka sa Maynila ay nalimutan mo na. May mga nuno sa punso dito sa Pinagtampuhan, at alam mo namang kilala ang pinagtampuhan sa mga hiwaga dito. Naalala mo ba noong maliliit pa tayo. Si Pedro, itinuro niya ang isang punso at namaga ang kanyang daliri na kasinlaki ng patola." Storya ni Lando, "kasi hindi inusog niya ang mga nuno!" Palinga-lingang kwento ni Lando.

Nag-isip si Julian, "aba pare, kung ganoon ito ang solusyon sa problema ko! Iihian ko ang mga punso nang lumaki ang pagkalalaki ko! Hindi ko na kaliangan gumastos pa kay Dra. Vicky Bello sa pageenhance!" Lasing at pakutyang sabi ni Julian. "Pare naman, alam mo naman na may paniniwala ang mga tao dito. Igalang mo na lamang." Pakiusap ni Lando.

"Pare....tumigil ka. Alam ko namang pamahiin lang iyan at hindi ako naniniwala. Pero nasaan ba ang mga punso. Luminga-linga si Julian at ng makita niya ang pinakamalaking punso ay ibinababa niya ang kanyang salawal at bigay todong inihian ang punso. 'Sige...pamagaiin mo ang ari ko at matutuwa pa ako!" Lapastangang sigaw ni Julian. Napailing na lamamng is Lando.

"Pare, tulog ka na...", Wika ni Lando habang inihatid niya sa pintuan ng bahay ang kanyang matalik na kaibigan.

Tatlong araw muli ng makita ang magkaibigan. Laking gulat ni Lando ng makita niya si Julian na nakapalda. Parang itik kung lumakad at bakat na bakat ang malapakwan na kabilugan sa pagitan ng kanyang hita.

Friday, March 11, 2011

25 sentabos


Bumibili ako ng puto bungbong ng may makita akong isang eksena na hindi ko makakalimutan. Isang napakagandang dalaga ang tumatatawid sa kalsada kasama ang kanyang huklubang lola. Nasa kalagitnaan na sila ng biglang tumigil ang huklubang lola, yumuko at dinampot ang isang bentesingko sentimos. Halat sa mukha ng magandang dalaga ang kaunting pagkayamot. "Ano ba naman si lola! Bentesingko lang magdadahilan pa ng trapik!," Bulong siguro sa sarili ng babae.

Bakit nga ba napatigil ang lola?

Naala ko noong maliit ako, noong nag-aaral pa ako sa elementarya. Sabi ng tatay ko ang halaga daw ng pantalon noong maliit siya ay dalawang piso. Hindi ako makapaniwala dahil kinukwento niya ito sa akin noon habang binibigyan niya ako ng baon na singkwenta sentimos. Ito yung baon ko noon sa grade 1 para sa maghapong klase. May isang pera pa noon Lapu-lapu. Hindi ko noon pinapansin ang isang pera, pero ang tatay ko dinadampot iyon.

Ano ba nabibili nung singkwenta sentimos ko noon.
Una ang sopas sa eskwelahan noon ay nagkakahalaga lamang ng kinse sentimos at ang tinapay naman ay nagkakahalaga ng diyes sentimos. Sa totoo lamang ang tinapay noon ay singko lang, dinagdagan lang ng singko pa dahil may palaman na matamis na bao o kaya naman ay star margarine kaya nagiging diyes sentimo. Ang hindi ko nalilimutan ay ang laki ng tinapay noon. Ito ay mga nutribuns na talagang malalaki at mga siksik na tinapay. Para maibenta ito noon ay inilalagay namin sa plastic na sako at nilalako namin na para kaming si santa claus.

Ang singkwenta sentimos ko noon ay kayang bumili ng isang maliit na softdrink at isang pirasong tinapay. Sa totoo lang, pag binigyan ako ng tatay ko noon ng limang pisong aguinaldo, hindi ko maubos sa kabusugan.

Ang Texas na buble gum noon lima singko, ang tiratira lima singko, ang tae ng kalabaw lima singko, ang kendi lima singko, kaya noon ang salitang lima singko ibig sabihin mumurahin noong mga panahong ang isang sentimo ay nakakabili pa.


Ngayon pag ang anak ko ay hindi na pinapansin ang bente singko. Ang baon niya ay singkwenta pesos...kwentahin mo ang pagtaas...

Kaya noong tinitningnan ko si lola....naiintindihan ko....ano kaya ang halaga ng bentesingko noon. Isang kilong gulay, isang kilong bigas, isang balot na tinapay....ilang taon mula ngayon ang isang daang piso ay hindi na papansinin.

Thursday, March 10, 2011

Ang talisay


Ang talisay
Mayabong ang dahon
Masarap maglaro
Sa ilalim ng kanyang lilong


Sadyang masamyo ang hangin
Sa ilalim ng lilim
Ngunit ingat ka lamang
Baka ikaw ay malibang

at....

Akala mo ikaw ay binungang araw
Dahil sa kating parang mga singaw
Di mo lang napansin
May nilalang na nakabitin

Ikaw pala ay naging victim
Ng higad na itim!