Ako yung taong galit sa mga bagay na normal. Kaya noong Lingo, noong laban ni Manny Pacquaio hindi ko alam kung saan ako lalagay. Kasi hindi ako fans ni Pacquaio o kahit ano mang sports, maliban siguro sa chess (pero sa totoo lang hindi na rin ako ganoon kaenthusiastic sa larong ito), kaya hindi ko alam kung papaano ko ipapaliwanag ang naranasan ko. Ako ay nagtuturo ng praise and worship sa church, kailangan ko ng drumstick, yung pampalo sa tambol, upang may magamit yung mga tinuturuan ko kaya pagkatapos ng samba (na maagang tinapos ng pastor dahil sa laban ni Pacquiao) ay agad akong tumungo sa isang mall para bumili ng drumstick.
Pagpasok ko sa mall ay nagulat ako dahil maraming nakapila sa mga hallways. At ako ay nakiusyuso. Alam ko na ang makikita ko, TVs na nakadisplay sa mga tindahan ng appliances na pinalalabas ang laban ni Pacquiao. Yung ibang tao nagmamadali naman pauwi at bumubulong na baka hindi na abutan si Pacquiao. Para akong nasa Twilight Zone noong mga panahong iyo dahil halos lahat ng mga tao ay Pacquiao ang nasa isip. Ako naman ay naghahanap ng tindahan ng tambol.
Naala ko noong early nineties nung ginanap sa Pilipinas yung Miss Universe. Ako noon ay nagtatrabaho pa sa Makati at talaga namang nagulat ako dahil sa walang traffic noong ipinalalabas ang Miss Universe, sabi nila nanunuood daw lahat ng Pinoy.
Entertainment ito na pati mga magnanakaw, mga rapist mga manloloko at kung ano-ano pang mga kawatan ng lipunan ay tumigil upang mailahok. Zero crime rate nga raw nung laban ni Manny, talaga naman.
Nung makauwi ako ng bahay ay naririnig ko ang mga analyst at nagugulat ako sa kanilang mga sinasabi tungkol sa laban. Para ba silang mga batang nanunuod ng laban ng mga gagamba. May tawanan at may pintasan, may isa pang nagalit dahil sa dinaya daw si Pacquiao nung nakawan ng suntok sa batok ni Barerra. Itong mga taong ito ay mga aral sa matitinding Universidad sa Pilipinas pero…boxing ito….I don’t know.
Hindi ko alam…parang ang babaw lang ng pakiramdam ko. Sabagay pag siguro nalaman ng mga taong ito na sa edad kong ito ay mahilig pa rin ako sa X-Men, Voltes V, Justice League, Transformers, Harry Potter atbp. Baka ganuon din ang isipin nila—ang babaw, baka mapagkamalan pa akong sintu-sinto. Quits lang talaga, kanya-kanya lang biyahe.
Pagpasok ko sa mall ay nagulat ako dahil maraming nakapila sa mga hallways. At ako ay nakiusyuso. Alam ko na ang makikita ko, TVs na nakadisplay sa mga tindahan ng appliances na pinalalabas ang laban ni Pacquiao. Yung ibang tao nagmamadali naman pauwi at bumubulong na baka hindi na abutan si Pacquiao. Para akong nasa Twilight Zone noong mga panahong iyo dahil halos lahat ng mga tao ay Pacquiao ang nasa isip. Ako naman ay naghahanap ng tindahan ng tambol.
Naala ko noong early nineties nung ginanap sa Pilipinas yung Miss Universe. Ako noon ay nagtatrabaho pa sa Makati at talaga namang nagulat ako dahil sa walang traffic noong ipinalalabas ang Miss Universe, sabi nila nanunuood daw lahat ng Pinoy.
Entertainment ito na pati mga magnanakaw, mga rapist mga manloloko at kung ano-ano pang mga kawatan ng lipunan ay tumigil upang mailahok. Zero crime rate nga raw nung laban ni Manny, talaga naman.
Nung makauwi ako ng bahay ay naririnig ko ang mga analyst at nagugulat ako sa kanilang mga sinasabi tungkol sa laban. Para ba silang mga batang nanunuod ng laban ng mga gagamba. May tawanan at may pintasan, may isa pang nagalit dahil sa dinaya daw si Pacquiao nung nakawan ng suntok sa batok ni Barerra. Itong mga taong ito ay mga aral sa matitinding Universidad sa Pilipinas pero…boxing ito….I don’t know.
Hindi ko alam…parang ang babaw lang ng pakiramdam ko. Sabagay pag siguro nalaman ng mga taong ito na sa edad kong ito ay mahilig pa rin ako sa X-Men, Voltes V, Justice League, Transformers, Harry Potter atbp. Baka ganuon din ang isipin nila—ang babaw, baka mapagkamalan pa akong sintu-sinto. Quits lang talaga, kanya-kanya lang biyahe.
No comments:
Post a Comment