Kwentong suicide

“Katawan, katawan, ingatan ang inyong katawan, katawan ingatan ang inyong” Nasa ibabaw kami ng pader ni Ka Tibang noon at nagsasayaw sa hit na kanta ng Hagibis. Nasa elementary pa kami noon. Hangang-hanga kami sa mga galaw ng Hagibis, isang local na banda na kinopya mula sa Village People ng Amerika.

Sagingan pa noon ang aming lugar at madalang pa ang mga squatter. Malamig ang si simoy ng hangin, amoy bukid, maraming mga puno at halaman. Mga awit ni Imelda Papin, Claire dela Fuente at Eva Eugenio ang pumapaimbabaw sa ere. Sikat pa ang Hagibis at Juan Dela Cruz Band.

Nagkakatuwaan kami ng biglang hinimatay si a Huling na nooy kasalukuyang kimukuha ang kanyang mga sinampay na damit..  Nagulat kami sa nangyari dahil si ka Huling, na parang isdang hinango sa tubig dahil bubuka sara ang bibig at nagingitm na,ay nakaturo sa bintana ng paupahang bahay ni Ka Tibang.

Tumingin kami sa bintana at nagulat kami sa aming nakita. May isang tao na nakasuot ng fatigue na pantalon, uniporme ng CAT, na nakabitin at dumuduyan. Lahat kami ay nagulantang sa aming nakita at makalipas lamang ang ilang segundo ay napuno na ng tao ang bakuran ni Ka Huling.

Natigil ang aming sayawan at kaming lahat ay natulala. Makalipas ang ilang minuto ay dumating na ang mga pulis at inilabas na ang bangkay. Kitang-kita ko na basa ng ihi ang kanyang pantalon. Siya ay isang dalagang babae, yaya ng mga anak ni Ka Paul na kasamahan sa trabaho ng tatay ng aking kababata.

Magmula noon ay kinatatakutan na namin ang lugar na iyon. May mga kwento nang lumabas na may white lady na gumagala sa sagingan. At kahit ano pa man ay iwas na iwas akong tumingin sa bintanang jalousie na kahoy ang blades dahil sa takot na baka makita ko ang isang bangkay na nakasuot ng fatigue na pants na dumuduyan at nakangiti sa akin. Paglumubog na ang araw, ito na ang oras ng katatakutan. Tuwing ako ay dumadaan sa bakuran na iyon, tumatakbo ako habang umaawit ng “Jesus loves me…” o kaya naman ay “Praise ye the Lord…” iniisip na ang mga awit na ito ay panlaban sa multo.

Naaala ko noon si Ka Tibang at ang kanyang asawa. Hindi ko sila malilimutan dahil kakaiba sila sa aming mga kapitbahay sapagkat sila ay matatas mag –kastila. Ayon sa mga kwentong narinig ko noon ay mga lahing kastila daw sila. Ngayon ang bahay nila ay tinibag na at napalitan na ng isang konkretong bahay na walang buhay, malamig at pangit. Ang sagingan at bahay kubo ni ka Huling na tindahan ng halu-halo noong maliliit pa kami ay wala na, tinibag na. Ang nakatayo ngayon dito ay isang sementong day care center.

Sa lahat ng pagbabago sa aming lugar, ang mga bagong gusali, ang pagsulpot ng mga squatter, ang hinahanap ko pa rin ay ang mga punong saging, mga puno ng kalachuchi, mga sampalok, bayabas, at mga white ladies. Mas maganda kasi noon, ngayon wala na ang mga whie ladies dahil ang gumagala ngayon ay mas nakakatakot kaysa mga white lady at mga multo…

Ang gumagala ngayong mga nilalang ng gabi ay mga addict sa bato, alcoholic, magnanakaw at mga bading na malakas sumipsip ng lakas.