“Buti pa ang mga ibon Malaya”
“Malaya ba sila? Kalayaan ba kung wala silang patutunguhan? Isusumpa nila ang kanilang mga pakpak.” --Saiyuki (Filipino Version)
Kagagaling ko lang sa klase ng ako ay tumabi sa aking anak na may ubo. Dalawang araw na siyang may karamdaman at di pumapasok sa eskwela, sa higaan lamang siya, nagpapahinga at nanunuod ng mga anime o mga kartoons na Hapon.
Habang ako ay nakaidlip ay nagigising ako sa ingay ng digmaan sa telebisyon. Mga salitang mapang-away mula sa mga tauhan sa palabas. May labanan ng kapangyarihan ng mahika at tungayawan ng mga panlilibak ng kasamaan at kahinahunan ng katwiran ng kabutihan. Biglang lumiwanag ang aking isipan ng marinig ko ang katagang nasa itaas. Sinabi ka sa aking sarili na ito ay hindi kataga ng isang palabas na pang musmos (hindi sa sinasasabi kong may masama dito). Ang mga katagang ito ay lumalabas sa mga taong may hinahanap, may tinatanong, may hinihingi. Ito ang kadalasang napapansin ko sa mga anime o kartoons ng mga Hapon lalo na yung mga bayolente--ang mga kartoons na ito ay may temang existentialista.
Nakakagulat na ang mga dating palabas na mga naghahabulang mga kuneho, nagbabarilang mga koboy, mga super bayaning simple ang pakikipaglaban sa kasamaan—mga kartoons ng mga Amerikano na walang kapupulutan ng anumang leksyon kundi ang mgapupukpukan sa ulo, o ang tumalon sa lamesa na may tapis na tuwalya sa leeg—ngayon ang mga kartoon na ito ay binigyang lalim ng mga Hapon. Masasabing nagkaroon ng malalim na ekspressyon ng pilosopiya at relihiyon ang mga kartoons na ito.
Napapansin mo ba ang pagkakaiba ng robot na kartoon ng mga hapon sa robot ng mga Amerikano?
May kaluluwa ang mga robot ng Hapon, tanda ng malalim na pangunawa sa buhay ng relihiyong Hapon. Ang mga Robot ng mga Amerikano ay material lamang—tanda ng pananaw na materyalismo.
Ngunit ngayon ay nakaikita na ang unti-unting pagpasok ng impluwensya ng mga anime o kartoong Hapon sa mundo ng kartoons ng kanluran.
Malalalim na ang mga kartoons ngayon, nagpapatunay lang na lumalalim na ang kaligayahan, may hinanahanap na…may ibinibigay na ang mga manunulat…
Mabuti ba ito o masama?
Nakita ko ang aking walong taon gulang kong anak na nakatulala sa telebisyon habang ang mga dayalogo ng mga tauhan sa kartoon ay palalim ng palalim…
Ano kaya ang nasa-isip ng anak ko?
No comments:
Post a Comment