College Editors Guild of the Philippines-Southern Tagalog

Araw ng Pagkundena sa Paglabag sa Karapatang-Pantao

Ngayong darating na Dec. 10 ay muli na namang ipagdiriwang ang Pandaigdigang Araw sa Pagkilala sa Karapatang Pantao. Dito sa Pilipinas, kung saan kinilala sa buong mundo ang kasalanan ng Armed Forces of the Philippines at ni Pang. Gloria Macapagal-Arroyo sa paglabag sa karapatang pantao, ito ay panahon ng pagkundena sa sistematiko at laganap na pamamaslang, pandurukot, at tortyur sa mga inosenteng sibilyan at mamamahayag.
Kahit kinikilala ang kalayaan sa pamamahayag sa ating Bill of Rights, hindi ligtas ang mga mamamahayag mula sa pagsupil ng rehimeng Arroyo. Naging isang malaking usapin ang nangyari sa mga miyembro ng media matapos nitong i-dokumento ang naganap na insidente sa Manila Peninsula dulot ng pag-walk-out sa Makati Regional Trial Court at pag-aaklas nina Sen. Antonio Trillanes at grupong Magdalo. Malinaw na labag sa mga karapatan ng mamamahayag ang ginawang pagtali sa kamay at pagbitbit sa mga miyembro ng media kasabay ang mga hinuling miyembro ng Magdalo at oposisyon na lumahok sa insidente.

Maging ang mga kabataang mamamahayag sa loob ng ating mga eskwelahan ay nakararanas din ng sistematikong pagsupil sa karapatan sa awtonomiyang pampinansiya at kalayaan sa pagdetermina sa magiging laman ng kanilang pahayagan. Sa Laguna State Polytechnic University at St. Mary’s College of Marinduque, pinagbabawalan ang mga manunulat ng pahayagang pang-estudyante na magsulat ng mga artikulo na patungkol sa mga polisiya ng eskwelahan at mga pambansang isyu. Dahil naman sa pagiging kritikal ng publikasyon ng The Epitome, ginawang non-compulsory ang pagbabayad ng publication fee, na nagdulot ng pagkabalam ng paglalabas ng The Epitome ng isyu nito.

Subalit kahit na busalan ang mga mamamahayag, hindi na makakayang itago pa ang kabulukan sa ilalim ng rehimeng Arroyo. Sunud-sunod na nagsulputan ang mga isyu ng pangungurakot sa NBN-ZTE deal na inilantad ng anak ni House Speaker Jose de Venecia at ang panunuhol sa mga gobernador at mga kongresista na ginawa mismo sa loob ng Malacañang. Malaking dagok din kay Arroyo ang pagturo ni UN Special Rapporteur Philip Alston kay Arroyo at sa AFP bilang utak sa likod ng malaganap na pampulitikang pamamaslang sa bansa.

Hindi na rin kayang itanggi ang lumalalang krisis pang-ekonomiya. Sa loob lamang ng taong ito ay 16 na beses na nagtaas ang presyo ng gasolina habang 13 beses nagtaas ang presyo ng krudo. Damang-dama ito hindi lamang ng mga tsuper kundi maging ng malawak na sambayanan dahil sa kaakibat nitong pagtaas ng presyo ng bilihin at iba pang serbisyo.

Hindi na rin malilinlang ang mga maralitang taga-lungsod na nakakaranas ngayon ng malawakang demolisyon. Ang mga maralitang itinaboy sa mga relokasyon tulad ng Southville, Cabuyao, Laguna ay walang ibang dinaranas kundi sakit, gutom, kamatayan, at kawalan ng hanapbuhay at maayos na pasilidad. Ang pagpapatiwakal ng 12-anyos na batang si Marianet Amper ay isang manipestasyon ng depresyon ng mamamayan dahil sa kagutuman.
Para sa mga mamamayang hindi nanahimik sa nararanasang kahirapan at panunupil, kamatayan at kulungan ang tugon sa kanila ni Arroyo. Sa buong bansa, 888 na ang pinatay at 184 ang dinukot habang sa Timog Katagalugan, umabot na sa 168 ang pinaslang, 31 ang sapilitang dinukot, habang 36 ang mga bilanggong pulitikal. Kabilang dito ay dalawa sa alumni ng CEGP - si Pastor Berlin Guerrero, na dating manunulat ng Christian Chronicle ng Philippine Christian University-Dasmariñas at opisyal ng CEGP-Cavite, at pangalawa ay si Axel Pinpin, isa sa ”Tagaytay 5”, na dati ding manunulat sa Gazette, ang opisyal na pahayagan ng mga estudyante sa Cavite State University.

Sa mga kalagayang ito, ang mga mamamahayag ay nararapat na magsilbi hindi lamang bilang tagapagbalita at mata ng lipunan, kundi higit sa lahat ay gampanan ang tungkuling maging boses ng mga walang boses at maging tagapagtaguyod ng karapatang pantao.

Labanan ang atake sa kalayaan sa pamamahayag!

Itaguyod ang karapatang-pantao!

Itigil ang pamamaslang at pandurukot sa mga aktibista at mamamahayag!

Lakad

Lakad ng Lakad
Di alam kung saan papapadpad

Yun pala ay tutuwad
Upang magladlad
Ng tsinelas na malapad
At maglakad ng hubad

Gustong maramadaman ang banayad
Na init ng kalsadang malapad
Upang maihalintulad
Sa paghilot ng batad


Ngunit sa pag apak sa daang malapad
Sa paay tumambad
Maligamgam na babad
Para bang may sayad

Nang aking tingnan, tumambad
 Popoo na sa ihiy babad

Lakad ng Lakad
Di alam kung saan papapadpad

Lightnin' hopkins - Ang Kidlat ng Blues

Ewan ko kung bakit gustong gusto ko ang musika ng mga Negro na Blues. Nung 1990's nagtrabaho ako sa Thomas Jefferson Libarary bilang isang xerox operator at kapag wala akong "client" ang ginagawa ko ay nagbabasa ako ng mga kasaysayan tungkol sa musikang ito hangang sa mapanood ko yung "The Land where the Blues began" at talaga namang naranasan ko ang hinagpis ng simple pero rock na istilo ng musikang ito. Madalas din akong magblues pero pag-naririnig ito ng mga pinoy hindi nila kilala. Naala ko tuloy yung kapitbahay naming bulag, si Ka Idyong kung tawagin.May sarili siyang style ng paggigitara na kung ako ang tatanungin ay pasok sa blues. Magaling siya kaya tumugtog na may bass line na, may accompaniment pa at may melody pa kaya nga lang iba ang tiyempo at iba ang tunog pero blues na blues andg dating. Tuwing may awitan si Ka Idyong ang sikat pero ngayo ng mauso ang mga videoke at mga CD's si Ka Idyong ay nawalan ng trabaho. Makikita na lamang siya na tumutogtog sa mga patay at minsan sa palimusan. Kawawa naman ang mga talentadong musika na pinalitan na ng mga electronic gadgets na ito.

Ang Puno ng Mangga

Isang araw, ang hari, ng makatanggap ng isang buslo ng namimintog at matatamis na mga mangga ay humiling na magtungo sa hardin upang makita ang isang puno na nagbigay ng ganoong kagandang mga bunga. Nang dumating siya doon ay natanaw niya and dalawang puno ng mangga, isa ay may mayayabong na mga dahon ngunit walang bunga, ang isa namay puno ng bunga. Nilapitan ng kamahalan na nakasakay sa kanyang Maharlikang Elepante ang isang puno ng mangga, pumitas siya ng bunga, kinain niya at napatunayan niyang masarap. Makaraan ay nilibot niya ang hardin upang tanawin ang iba pang bahagi nito. Ang mga tagasunod at iba pang tao ay sumunod sa hari at pumitas din mula sa puno ng mangga na pinitasan ng hari. Sila ay nag-aagawan hanggang sa wala silang itinira kahit na dahon man lamang.

Pagbabalik ng hari ay nagulat siya sa tumambad sa kanyang harapan: ang puno na hitik na hitik sa bunga ay nakalbo sa dahon at sa bunga, samantalang ang isang puno na walang bunga ay matayog at mayabong pa ring nakatayo. At sinabi ng kamahalaan: “Ang kayamanan sa mundo ay palaging may kaaway; sinumang nagtataglay nito ay kahambing ng puno ng mangga na hitik na hitik sa bunga. Dapat nating bantayan ang mga bagay na nagpapapusok sa inggit, selos at galit. Kukuha ako ng aral mula sa walang bungang mangga upang maiwaglit ko ang mga kagulumihanan, galit at mga pag-aalala sa buhay. Iwawaksi ko lahat at aking yayakapin ang buhay ng isang Rahan (isang perpektong disipulo).”

(Isinalin mula sa “The Teachings of the Compassionate Buddha”)

Message sa Jeep

Habang ako ay nakasakay sa jeep papunta sa aking school ay nabasa ko sa dashboard ang mga katagang ito:

"Ang walang kasiyahan ay nagpapahirap sa mayaman, ang may kasiyahan ay nagpapayaman sa mahirap""

Mga Aral ni Buddha

Pag-naririnig ko ang pangalang Buddah, ang pumapasok sa isip ko ay ang aking kababatang kapitbahay na babae na kung tawagin namin ay Buddha, siguro kasi malaki tiyan niya noon, likha siguro ng mga bulate. Ngayon siya ay isa nang nanay at pagnakikita ko siya minsan na naglalako ng mga gulay na tinatanim nila sa kanilang bakuran, nahihiya na akong tawagin siyang Buddha dahil maliit na ang tiyan niya at ako naman ang lumalaki ang tiyan. Baka pag tinawag ko siyang Buddha ay tumawa siya ng malakas at ituro ang tiyan ko at sabihing “aba George, ikaw na ata ang Buddha ngayon.” Pero di ko alam ang tunay niyang pangalan at ngayon ko lang nalaman na sa tagal naming magkakalaro noon maliliit pa kami ay ni hindi ko man lamang ito naitanong. Nakakatawa!

Noong isang araw, sa paghahalungkat ko ng mga lumang libro sa Ever Gotesco Mall (tabi, tabi po! Sabi nila ito daw ang safest mall kasi karamihan ng nagtitinda ay mga muslim) ay nakadampot ako ng libro na may pamagat na “The Teachings of the Compassionate Buddha.” At natutuwa naman ako dahil magaganda ang mga nilalalaman nito. Kahit hindi ko pa natatapos ang libro ay nabusog na ako sa mga kaalaman ditto.

Ano nga ba ang pananaw ni Buddh patungkol sa mga bagay na malalalim patungkol sa buhay o yung mga metaphysical questions. Sabi ng iba ang paliwanag na ito ni Buddha ay agnosticism pero ayon sa aklat ito ay isang pananaw na kung saan ang Buddha ay hindi nag sasalita ng tapos. Hindi katulad ng ibang mga guro tulad ni Jesus o ni Muhamad, si Buddha ay hindi umangkin ng kabanalan o kadiosan, kaya ang kanyang mga turo ay patungkol lamang sa katotohanan at ang pagkakaiba nito sa mali.

Ito ang pananaw ni Buddha patungkol sa mga katanungan:

“Ganito ito Malunkyaputta (ang sagwa naman ng tunog!), ang isang tao ay natudla ng isang palsaong tinubog sa lason at ang kanyang mga kaibigan at kasama, mga kamag-anak, ay ikukuha siya ng manggagamot ngunit kung ang sasabihin ng biktima ay ‘ Huwag ninyong bunutin ang palaso hanggang hindi ko nalalaman kung ang tumudla sa akin ay isang mandirigma, o isang pari, o isang magsasaka, o isang alipin.’”

“Mamatay ang taong iyon, Malunkyaputta, ng hindi ito nalalaman. Sa ganoon ding pamamaraan, Malukyaputta, sinuman na magsabi na, ‘hindi ako susunod sa buhay relihoyoso hanggang hindi ipinapliwanag sa akin na ang daigdig ay may wakas, o ang daigdig ay walang wakas…o may taong banal, o walang taong banal sa kabil ng kamatayan—ang taong iyon, Malunkyaputta, ay mamatay bago pa man ito mapaliwanag ng Tathagatha.
Ang relihiyosong buhay, Malunkyaputta, ay hindi nakasandal sa paniniwalang ang daigdig ay may wakas o wala. Kahit na ang paniniwala ay ang daigdig ay may wakes o wala, nandiyan pa rin ang kapanganakan, katandaan, kamatayan, kalungkutan, paghihinagpis, pagdurusa, pagluha…
Lagi mong tatandaan, Malunkyaputta, ang aking mga ipinaliliwanag at ang mga hindi ko ipinaliliwanag…

Ang mga aral ni Buddha! Minsan naiisip ko tuloy ang sinabi ni Anselm patungkol sa mga Di-kilalang Kristiyano o yung mga tao na nabigyan ng kaalaman ng Logos ng Diyos at ito ay naihayag sa ibat-ibang kultura. Mya aninag sila ng kaalaman at karunungan patungkol sa Diyos ngunit kulang ito, di tulad ng kay Kristo.

Kagalang-galang itong mga taong ito.

Words of Wisdom from Bob Ong

"Ang pinakamainam na paraan para magingdukha ay ang maging matapat" -Bibe

"Paggawa na ba ng kabutihan ang hindipaggawa ng kasamaan?" -Matsing

"Iba ang walang ginagawa sa gumagawa ngwala.." -Ulang

"Ang liit at laki ay nasa isip lang,nasa pagsisikap lang yan ng tao!" -Langgam

"Mas mabuting mabigo sa paggawa ng isangbagay kesa magtagumpay sa paggawa ngwala..." -Tong

"Paru-p aro ako..kulay brown lang angpakpak!!" -Ipis

Walking Blues/ Wala lang magawa!

Natatawa yung anak ko sa pinaggagawa ko sa buhay ko. Pagkatapos kung tugtugin ito, mayamaya lang naririnig ko na yung anak ko nag nagbu-blues.

URSCians 4B Having fun

Maanumalyang Rehimen!

(Ako ay kabilang sa CEGP dahil ako ay Editor ng aming school paper. Madalas akong nakakarecieve ng mga e-mails mula sa kanila at ipopost ko ito. Buti na lang at walang martial law ngayon at kahit papaano ay malaya pa rin tayo para makapagsalita ng ating damdamin. May sinasabi naman ang mga editors at mababangis lang talaga. Kaya minsan natatawa ako apg nag-rereact ang mga instructors sa camopus namin dahil sa sarcastic na pagsulat ko, pero kumpara sa mga progresibong mga editor at school paper di hamak na maamong tupa pa kami.)



Sa gitna ng lumalalang kahirapan sa bansa, malaking dagok sa masang Pilipino ang pagsambulat ng isa na namang isyu ng korapsyon. Nakapagngangalit na habang ang mga batayang serbisyong panlipunan katulad ng edukasyon at kalusugan ay nabibigyan ng kakarampot na badyet mula sa rehimeng Arroyo, milyon-milyong kabang yaman ng bansa ang napupunta lamang sa bulsa ni Arroyo at mga alipores nito.

Noong nakaraang mga linggo, nagsilbing whistle-blower ang negosyante at anak ni House Speaker Jose de Venecia na si Joe de Venecia hinggil sa maanomalyang kontrata ng pamahalaan sa ZTE para sa pagtatayo ng broadband network sa bansa. Unang punto sa ZTE deal ay ang katotohanang mayroon ng broadband network sa bansa at hindi na kailangan pa ang nasabing proyekto.

Sa inilunsad na mga pagdinig sa Kamara, inamin ni dating NEDA Secretary at ngayo’y CHED Chairman na si Romulo Neri na siya ay inalok ni COMELEC Commissioner Benjamin Abalos ng P200M kaugnay ng pagpapasa ng ZTE deal. Nailantad din ang mga naganap na negosasyon sa pagitan ng ZTE officials, si Abalos at kasama si First Gentleman Mike Arroyo.

Kitang-kita ang malakas na kapit at kapangyarihan ni Abalos sa rehimeng Arroyo kung saan labas na sa kanyang pagiging COMELEC Commissioner ang paglahok sa mga business deals ng gobyerno. Lalo nitong pinapatibay ang bahid ng dayaan na naganap sa nakaraang 2004 presidential elections.

Sa pagkasangkot ni Mike Arroyo sa mga negosasyon at pagbigay ni Pang. Arroyo ng komento hinggil sa proposal ni Joe de Venecia para sa nasabing proyekto, malinaw ang pagiging sangkot ni Pang. Arroyo sa usapin. Ayon pa kay Neri, nabanggit niya kay Pang. Arroyo ang nasabing panunuhol sa kanya ni Abalos subalit walang naging karampatang aksyon kaugnay nito. Bilang pinakamataas na opisyal ng bansa, marapat lamang na alam ni Pang. Arroyo ang mga pinapasukan ng kanyang pamahalaan na business deals.

Ngayon, nailantad din ang isa pang katulad na proyekto na may bahid din ng anomalya - ang Cyber-Education project.

Ang mga nagaganap na expose ay hindi na bago sa ilalim ng rehimeng Arroyo. Sa dami ng mga isyu ng korapsyon na nailantad sa kanyang pamumuno, kasama na ang kontrobersya sa PIATCO deal at pagtayo ng Diosdado Macapagal Boulevard, malinaw na ang pagiging corrupt ng rehimeng Arroyo.

Sa harap ng iskandalo, sinuhulan at itinulak ng administrasyon ang ilang mga kongresista na maghain ng mahinang impeachment complaint kay Arroyo. Layon nitong i-preempt ang paghahain ng impeachment complaint ng mga nasa oposisyon laban kay Arroyo dahil sa muling pag-init ng usapin ng pagpapatalsik kay Arroyo at paglakas ng mga batayan dito sa pagsulpot ng ZTE deal.

Subalit hindi na kayang pagtakpan pa ng rehimeng Arroyo ang kabulukan ng kanyang pamumuno sa bansa – isang rehimeng ilehitimo, kurakot, at pasista. Habang patuloy na isinasantabi ang tunay na kaunlaran ng masang Pilipino kapalit ng pangangayupapa sa dayuhang interes, lumalakas ang matagal ng panawagan ng malawak na bilang ng masang Pilipino na patalsikin na si Arroyo.

PAPANAGUTIN ANG MGA OPISYAL NA SANGKOT SA ZTE DEAL!
LABANAN ANG KORAPSYON!
PATALSIKIN ANG PAPET, KURAKOT, AT PAHIRAP SA MASA NA SI GLORIA ARROYO!
ANAKBAYAN-Timog Katagalugan * October 17, 2007

Quits lang

Ako yung taong galit sa mga bagay na normal. Kaya noong Lingo, noong laban ni Manny Pacquaio hindi ko alam kung saan ako lalagay. Kasi hindi ako fans ni Pacquaio o kahit ano mang sports, maliban siguro sa chess (pero sa totoo lang hindi na rin ako ganoon kaenthusiastic sa larong ito), kaya hindi ko alam kung papaano ko ipapaliwanag ang naranasan ko. Ako ay nagtuturo ng praise and worship sa church, kailangan ko ng drumstick, yung pampalo sa tambol, upang may magamit yung mga tinuturuan ko kaya pagkatapos ng samba (na maagang tinapos ng pastor dahil sa laban ni Pacquiao) ay agad akong tumungo sa isang mall para bumili ng drumstick.

Pagpasok ko sa mall ay nagulat ako dahil maraming nakapila sa mga hallways. At ako ay nakiusyuso. Alam ko na ang makikita ko, TVs na nakadisplay sa mga tindahan ng appliances na pinalalabas ang laban ni Pacquiao. Yung ibang tao nagmamadali naman pauwi at bumubulong na baka hindi na abutan si Pacquiao. Para akong nasa Twilight Zone noong mga panahong iyo dahil halos lahat ng mga tao ay Pacquiao ang nasa isip. Ako naman ay naghahanap ng tindahan ng tambol.

Naala ko noong early nineties nung ginanap sa Pilipinas yung Miss Universe. Ako noon ay nagtatrabaho pa sa Makati at talaga namang nagulat ako dahil sa walang traffic noong ipinalalabas ang Miss Universe, sabi nila nanunuood daw lahat ng Pinoy.

Entertainment ito na pati mga magnanakaw, mga rapist mga manloloko at kung ano-ano pang mga kawatan ng lipunan ay tumigil upang mailahok. Zero crime rate nga raw nung laban ni Manny, talaga naman.

Nung makauwi ako ng bahay ay naririnig ko ang mga analyst at nagugulat ako sa kanilang mga sinasabi tungkol sa laban. Para ba silang mga batang nanunuod ng laban ng mga gagamba. May tawanan at may pintasan, may isa pang nagalit dahil sa dinaya daw si Pacquiao nung nakawan ng suntok sa batok ni Barerra. Itong mga taong ito ay mga aral sa matitinding Universidad sa Pilipinas pero…boxing ito….I don’t know.

Hindi ko alam…parang ang babaw lang ng pakiramdam ko. Sabagay pag siguro nalaman ng mga taong ito na sa edad kong ito ay mahilig pa rin ako sa X-Men, Voltes V, Justice League, Transformers, Harry Potter atbp. Baka ganuon din ang isipin nila—ang babaw, baka mapagkamalan pa akong sintu-sinto. Quits lang talaga, kanya-kanya lang biyahe.

No Hands Guitar Player

Taas kamay ko dito sa taong ito!

You ought to know by now

Mga Mata ni Anghelita

Bilang pagpapauna, ang palabas sa telebisyon na “Ang mga Mata ni Anghelita” ay isang programa sa telebisyon na sumikat noong unang bahagi ng dekada 80. Ito ay kinabibidahan ng nasirang Julie Vega. Ang kwento ay umiikot sa isang bulag na musmos na inaapi-api (gasgas na at nakakasuka ng tema ng mga palabas na Pilipino) at minamaltrato ng kanyang ina-inahan at ng kanyang lipunan (Cinderella formula). Dahil sa kanyang kalagayan ay nahabag sa kanya ang mahal na Birhen at siya ay pinhiram nito ng kanyang mga mata, taglay ang mga mahiwagang kapangyarihan nito na parang kinrossbreed na energy beams ni Cyclops ng X-men at prophetic vision ni nasirang Nostredamus. (Hindi ko kilala kung sino ang sumulat nito.)

Ang muling pagsilang ng palabas na ito ngayong 2007 ay bilang pagpupugay sa kakayahan ng Pilipino na buhayin muli ang mga walang kwentang mga palabas sa telebisyon na kumita noon. Ito ay pagpupugay sa “revival mentality ng mga Pilipino. (Kung mapapansin natin, hindi lamang ito sa mga palabas nagaganap. An gating pulitika ay laganap din sa ganitong istilo ng kawalan ng orihinalidad tulad na lamang ng Hello Garci controversy, impeachment controversy, at ang pagkarevive ni First Gentleman…he ayoko na baka makulong ako.

Sa makabagong muling pagkabuhay ng “Mga Mata ni Anghelita” ay mapapansin ang pag-usbong ng satanismo, cultismo at mongoloidismo sa ating telebisyon. Noong una ay maganda ang takbo ng kwento, may realidad at may kurot sa puso lalo na at magaling umarte ang bidang bata dito na hindi ko kilala at wala na akong planong alamin ang pangalan. Ang kaapihan ni Anghelita ay repleksyon ng katotohanan ng kahirapan at ang simbolismo ay may dalang kapagyarihan na makaapekto sa emosyon, katulad na lamang sa tulad ko na isang matigas ang muka. Ngunit habang tumatagal ay napapansin ko na ang kwento ay paupunta ng papunta sa Mandaluyong, sa loob pa mismo ng Mandaluyong dahil pawala ng pawala sa katinuan ang plot at ang mga karakter at ang mga dialog ng tauhan ay paurong ng paurong sa tamang pag-iisip.

Saan ka ba naman nakakita na ang isang kampanerong kuba (Hunchback of Notre Dame) ay nakakuha ng makapangyariahng korona ng birhen at naging gwapo (Dr. Jekyll and Mr. Hyde) at banding huli ay naging isang mandirigma na ang pangalan ay Gabriel (Archangel, from X-men).

May isang matrona na umaapi kay Anghelita na ang pangalan ay Tuspirina…Aspirina, yata…Kurtina….hmmm…basta may tunog –protina yung pangalan na isa palang putting mangkukulam na pumuprotekta kay Anghelita (reminds of that animangus witch from Harry Potter). At matindi sa hairstyle itong si Tuspirina…Aspirina, yata…Kurtina….hmmm…basta may tunog –protina na ito, parang mga tipak ng yelo pag nagdefrost ka ng ref. May magic wand pa…(parang Harry Potter talaga. Alam kaya ito ni J.K. Rowklings) matindi itong manunulat na gumawa nito, maitndi ang creativity sa pamimirata.
At myroong pang isang nilalang doon na nakikidigma sa kanila. Hindo ko alam kung anghle o kabayo o sphinx ito, Si Ian Veneracion ito na may padding yung hita, akala ko tuloy labahitang daing na nagsasalita. Wala namang ginagwa sa istorya kung hindi trabnsporatsyon, sinsasakyan sa likod ni Anghelita samantalang kayang naman nilang mag-transport ala flu powder ng mga wizards.

Noong magagapi na ang pwersa ng liwanag na kinabibilangan ni Tuspirina…Aspirina, yata…Kurtina….hmmm…basta may tunog –protina na kung tawagin ay “Pwersa ng Liwanag” (nahiya pa ang mga kumag, nahiya pang gamitin yung “Order of the Phoenix”) ay dumating na mga resbak o back up forces at ang histura nung isa ay may takip o patch sa isang mata. Muntik ko nang batuhin ng plato yung TV namin dahil ito ay poor copy ni Mad Eye Moody. Ang tindi talaga!

Hindi ko na babangitin ang mga kontrabida dahil ubos bytes sa memory ng computer lang ito.


Palitan na ninyo ang pamagat ng palabas ninyo. Gawin na ninyong: “Si Harry Potter at Ang mga Muta ni Anghelita.” Grrrrrrrrrr…..grrrrr…

Ayoko na! Isa lang ang msasabi ko sa mga damuhong manunulat na ito….Hooooyyyyy Gising! Baka “ma-Imbestigador” …teka…teka kasi naala-ala ko noon na may palabas sa channel 9 na ang pamagat ay 60 minutes at parang nauulinagan ko na ito ay kinopya at ginawang local na tinawag na imbes…waaaahhhhhhhhhh!!!!!

Parang gusto kong magpunta sa ibang planeta.

Tek-teka muna…manonod pa ako ng Mga Mata ni Anghelita. He, he, he…

Diyos ng HImala

Kay rami ng nabubuhay
Di alam kung saan patutungo

Kung may karamdaman o may suliranin
Sino ang lalapitan mo?

Minsan ay naranasan ko
Masaklap na dagok sa buhay

Kanino dudulog
Tutulong ay wala, si Jesus and kapitan mo

Ang aking Diyos ay Dios ng Himala
Ito’y napatunayan na

Ang buhay ko’y binago niyang lubos
Nang manalig ako kay Cristo

Sa Dios tiwala ko’y walang hanggan
Kahit na magalinlangan ang mundo

Nalalaman kong ito’y tunay
Pagkat si Cristo ay nasa puso ko!

Celia H. Marcelo

wowowee buking on air!

wowowee THE MOVIE SCAM (NEW)

Matagal na itong balita sa Pinas. Pero halatang-haata ang pandaraya ni Wilie kasi dalawa yung number na binunot niya. Kakaiba talaga itong si Willie Revillame ilang daang tao na ang namatay dahil sa walang kakwenta-kwenta niyang game shows, at nandaya pa! Tapos inaway pa si Pareng Joey De Leon! (Di ko kumpare s Joey but I like the guy.) Anyway, nagtataka lang ako dahil iimbestgahan na daw ito ng DTI at senado pero and mas nakakapagtaka ay papaano hinahayaan ito ng may-ari ng ABS-CBN na iginagalang na mga magagaling at nmga matatatag na pamilyang businessman sa Pinas.

Words of Wisdom from Bob Ong

Galing ito sa Friendster ni Rommel!

*Kumain ka ng siopao na may palamangpusa o maglakad sa bubog ng nakayapak,pero wag na wag kang susubok mag-drugs.Kung hindi mo kayang umiwas, humingi kang tulong sa mga magulang mo dahil alamnila kung saan ang mga murang supplierat hindi ka nila iisahan.

*Mag-aral maigi. Kung titigil ka sapag-aaral, manghihinayang ka sa pagtandamo dahil hindi mo naranasan angkakaibang ligayang dulot ng mga araw nawalang pasok o suspendido ang klase oabsent ang teacher.

*Wag mawawalan ng gana sa buhay. Kungano yung galing mo, kulit mo, lakas ngsigaw at tuwa mo sa mga laban ng UAAP,NCAA, mga sportsfest, o concert ngpaborito mong banda, wag mong iwawalahanggang pagtanda. Wag kang tutulad sailang kongresista na nagre-report satrabaho para matulog.

*Wag magdadali sa pag-aasawa. Tatlo,lima, sampung taon sa hinaharap,mag-iiba pa ang pamantayan mo at maiisipmong di pala tamang pumili ng kaparehadahil lang sa kaboses niya si DebbieGibson o magaling siyang mag-breakdance.Totoong mas importante ang kalooban ngtao higit anuman. Sa paglipas ngpanahon, ang mga crush ng bayan saeskwelahan e nagmumukha ring pandesal.Maniwala ka.

*Tuparin ang mga pangarap. Obligasyon moyan sa sarili mo. Kung gusto mo mangkumain ng balde-baldeng lupa paramalagay ka sa Guinness Book of WorldRecords at maipagmalaki ng bansa natin,sige lang. Nosi balasi. Wag mongpansinin ang sasabihin ng mga taongsusubok humarang sayo. Kung hindinagsumikap ang mga scientist noon, hindipa rin tayo dapat nakatira sa Jupiterngayon. Pero hindi pa rin naman talagatayo nakatira ngayon sa Jupiter dahilnga hindi nagsumikap ang mga scientistnoon. Kita mo yung moral lesson?

*Kung gusto mo maging musikero, sigelang. Pintor, ayos!, Inhinyero, thebest! Kung gusto mo maging teacher,pilitin mong maging teacher na hindimakakalimutan ng mga estudyante mo. Kunggusto mo maging sapatero, magingpinakamahusay kang sapatero. Kung gustomong maging karpintero, magingpinakamagaling kang karpintero. Kunggusto mo maging tindero ng balut, wagkang dadaan sa harap ng bahay namin paramambulahaw sa gabi kung ayaw mong masaktan!

*Mangarap ka at abutin mo to. Wag mongsisihin ang sira mong pamilya, palpakmong syota, pilay mong tuta, o mgalumilipad na ipis. Kung may pagkukulangsayo magulang mo, pwede kang manisi atmaging rebelde. Tumigil ka sa pag-aaral,mag-asawa ka, mag drugs ka, magpakulayka ng buhok sa kili-kili. Sa bandanghuli, ikaw din ang biktima. Rebeldengwalang napatunayan at bait sa sarili.

*Sa panghuli, higit sa lahat, magbasa kang libro. Kung nabasa mo lahat ng libroko, salamat. Pero kung makakabasa ka pang ibang libro bukod sa mga isinulat koo mga ipinagbibili ng teacher mo, masmagaling. Hikayatin mo lahat ng mgakakilala na magkaroon ng kahit isa manlang paboritong libro sa buong buhaynila. Dahil wala ng nakakaawa pa sa mgataong literado pero hindi nagbabasa.Ayos lang lumaki ng lumaki,magpatangkad, at tumanda nang walangnatutunan--------kung puno ka! Perobilang tao, may karne sa loob ng bungomo na nangangailangan ng sustansya.Maraming pagkakataong kinakailangan mongsundutin yon. At sa bawat sundot, tuladng sundot-kulangot, mas maigi kungkapaki-pakinabang kang makukuha

Talong

“Yuck” sabi ng anak ko habang ng ipinakita ko sa kanya yung uod na lumabas sa piniprito kong talong. “Yuvkin ko mukha mo diyan. Ang arte mo ha, hindi bagay say o.” Pang-aasar ko sa anak ko. “Hindi mo baa lam na ang ibig sabihgin lamang niyan ay ang talong na ito ay ligtas kainin!” Sabi ko sa anak ko. “Ibig sabihin niyan ay hindi nabugbog ng insecticide ang uulamin natin.”

“Yuuuccckkk pa rin” ‘ Mangot ng anak ko.

Sa totoo lamang pag ako ay nasa Baguio at namamalengke roon, yan ang sinasabi ng mg tao doon. Pa gang gulay ay may kagat ng insekto o may uood ang ibig sabihin ay mas safe ito kaysa don sa perfect ang beauty na mga gulay Walang pinagkaiba sa tao yan eh. Pag ang tao ay perfect ang mga kutis, lalo na yung inastringent at saka yung zinonrox ng mga Papaya soap, pustahan hindi mapapakinabangan sa trabaho yang mga yan. Dahil kung hindi nagtatago na para bang mga aswang sa sikat ng araw yang mga yan e nakalong sleeves at shades na para bang mga vampires. Kung hindi ka ba naman hi-high blooden eh, pinagkalooban ng melanin sa balat upang hindi magka skin cancer, eh ang gagawin iinom ng pampaputi upang lusawin ang melanin sa katawan at saka magtatago sa haring araw. Tinamanan ng kulog tong mga ito, o.


Hindi po ako sexist dahil hindi po mga babae ang sinasabi ko kung hindi mga lalaki ditto sa Pilipinas. Ganyan na rin ang lifestyle nila, at hindi sila mga homosexual ha, kung hindi mga normal na matitipunong mga mapuputing mga lalaki.

Wala naman sigurong masama, kaya lang para bang kakaiba…shock lang siguro ako. Inggit na rin siguro ako.

Patintero

Nagpaligsahan ng Patintero, isang traditional Filipino games nuong Buwan ng Wika sa school ng anak ko. Nakakatuwa kasi ang larong ito ay very healthy, tingnan nyo na lang ang effort na binibigay ng mga bata, para na silang nag-exercise nito. Kausap ko yong isang pastor namin at ang sabi ko ay "laos na itong mga larong ito." Ito ay malungkot na katotohanan dahil unti-unti ng nawawala ang mga larong ito at napapalitan ng mga cyber games. Ang saya lalo na at naka traditional dress ang mga batang ito.

Kolehiyo ng Gurang

Kagagaling ko lang sa bulutong tubig
Nang ako ay makaisip
Pumunta ng university
Upang mag-aral kahit huli

Sabi ng mga kapatid ko
Di pa huli kaya ko pa daw ito
“Aba! maraming ka pang tatalunin”
Kahit sa gulang mong mahirap ng aminin

Kaya kahit parang sinabugan ng Granada
Ang muka ko likha ng mga peklat
Ng mga bulutong tubig na sa mukha ko lang kumalat
Ako ay nagpatala
Kahit na di ko alam kong ako ay papasa.

Parang kelan lang ito
Ngayon wala ng mga peklat ng bulutong sa muka ko
Natabunan ng mga tagyawat na bagong pisarot
Ako ngayon ay fourth year na
Ang tanong kayak o pa ba?
Kasi talaga namang huling salida na lamang
Parang mamatay na ako sa katamaran!

Ilang buwan na lang naman
I-therapy ko na lang
Sa pagsusulat
Ng mga tulang
Kulang sa gulang
Na para bang likha ng mga taong
Sobra sa kulang

Alamat ng mainit na ulan

Sa bayan ng Pinagtampuhan ay may kakaibang pangyayari na pinagtatakhan ng mga hindi taga roon, ito yung maligamgam na ulan tuwing papasok ang buwan ng Disyembre. Kakaiba ng na man ito dahil malamig na ang samyo ng hangin tuwing Disyembre at ganoon din ang singaw ng lupa. Ang ulan na ito ay inaabangan ng mga dumadayo sa Pinagtampuhan dahil ito raw ay mahiwaga at may kakayahang mag palambot ng puso at magphimbing ng pagod na isip. Kaya dito kadalasan ay nagpupunta ang mga hapo na mga empleyado, manunulat, mga taong sining, mangangalakal at iba pang mga taong siyudad upang damhin ang sinasabing hiwaga ng ulan.

Matagal ng ipinaliwanag ang maligamgam ng ulan. Sabi ng mga taong agham wala daw mahiwaga ditto. Ito ay likha lamang ng singaw ng mga bukal ng init galling sa natutulog na bulkan, ang Bundok ng Pinagtampuhan. Dahil daw sa malamig na ang paligid at ang singaw naman ng mga bukal ng init ay nahagip ng mga ulan na pababa sa bayan ng pinagtampuhan, ang resulta ay ulan na maligamgam.

Ngunit alam ng mga taga Pinagtampuhan ang dahilan kung bakit may maligamgam na ulan tuwing papasok ang Disyembre.

Limang daan taon na ang nakakaraan ngunit hindi malilimutan ang kwento ng pagsabog ng Bundok ng Pinagtampuhan. Ang kwento ay isinalin sa pamamagitan ng mga ukit sa kawayan na ipinasa-pasa ng isang pamilya na tinatawag na Pamilya Bugodno.

Ang pamilyang ito ay kakaiba dahil sa sila ay pinagsisilbihan

ng mga taga Pinagtampuhan. Hindi dahil sa makapangyarihan ang mga Bugodno kundi dahil lahat sila ay may kakaibang kapansanan. Mula mga magulang hanggang mga anak sila ay may kakulangan sa pag-iisip ngunit sila na lamang ang may nakakalam ng kwento. Sila ay itinira ng mga taga Pinagtampuhan sa may gitna ng kabundukan kung saan sila ay inaalagaan ng buong bayan. Ang kanilang pagkain ay handog at ang kanilnag mga damit ay alay. Sila ay iniingatan ng mga taga-Pinagtampuhan.

Para silang mga batang musmos na walang ginawa kundi umutal ng umutal. Ang kakaiba nga lamang ay walang mga pagbabago ni naibang letra sa kanilang mga pinagpasahan. Ito ay subok na sa pag-aaral ng mga matatandang tagaroon. Ultimong mga hikbi, pahinga, at mga hinhin at gulat ng kwento ay tunay na walang pinagkaiba sa pinagpasahang nuno. Kaya sabi ng mga taga Pinagtampuhan ay tunay na mga kasaysayan ang laman ng mga wari moy walang sa tamang pag-iisip na mga Bugodno, walang binawas o dinagdag ang panahon.

Minsang dumayo ang isang banyaga upang isulat ang alamat ng mainit na ulan. Innimbitahan niya ang mga matatanda sa Pinagtampuhan upang ipagsadya ang pakikinig sa kwento ng pamilyang Bugodno. Inihanda nila ang pagkakataon dahil ang pagkukuwento ng mga Bugodno ay nagaganap lamang tuwing kabilugan ng buwan. Dito ay nakapalibot ang mga taga-Pinagtampuhan sa pamilya Bugodno na nakapalibot naman sa isang maliit na apoy.

Habang ang buwan ay papalubog, ang mga Bugodno ay nagtatawanan. Ang dayuhan ay masusing nanunuod hinihintay ang mga kwento, mga salitang lalabas sa mga bibig ng mga Bugodno. Ang mga Bugodno ay tumatawa at paminsan-minsan ay naririnig ang maliit na tawanan, mga boses ng nag-ussap na pabulong na hindi na maulinagan ang sinasabi. Ultimong tahol ng aso ay may naririnig mula sa labi ng mga Bugodno, may umuungol, ano pa at ang batang Bugodno ay nagboboses iyak ng sanggol. Halo-halong ingay ang naririnig ng mga tagapakinig, ingay ng isang masayang nayon.

Nang humusto na ang bilog ng buwan ay nagulat ang dayuhan ng bigla na lamang siyang nakarinig ng pagsabog. Laking gulat niya ng Makita niyang ito ay lumalabas mula sa lalamunan ng mga Bugodno. Mga pagsabog na kulang na lamang ay yanigin sila. Ang mga Bugodno ay nagtatakbo, naglulupasay, at marririnig mula sa bibig nila ang nakakapanindig balahibong ungal, iyak, at hiyaw ng sakit, daing at kamatayan. Ang apoy sa gitna ng mga Bugodno ay namatay, at sumunod nito ay isang katahimikan na binabasag lamang ng mga hikbi, mga iyak na pigil at mga daing na binabasa ng mga luha.

Walang malay na inayos ng mga pinagtampuhan ang mga Bugodno. Sila ay mga pagod na inihiga sa kawayang papag at sinapinan ng mga unang gawa sa kapok. Matahimik na umuwi ang mga tiga-Pinagtampuhan dadala ang kuwento ng alamat ng mainit na ulan.

Ang dayuhan na nakinig ay walang naisulat at walang nagawang lathala tungkol sa lamat ng mainit na ulan ngunit ramdam niya at alam niya kung saan pinaniniwalaan ng mga taga-Pinagtampuhan nagmula ang mainit na ulan.

Alam niya ang kuwento ngunit kailanman ay hindi niya ito naisulat dahil ang kapangyarihan ng paglalahad ng mga Bugodno kailanmay hindi kayang hulihin ng mga salita.

Walang Saling Cat

(Mensahe para sa pagkilala ng mga nagsipag tapos ng doctrinal class na mga juniors ng Evangelical Chritian Baptist Church. Ang pagtatapos ay isa ring pagkilala sa mga magulang ng mga bata para sa kanilang suporta sa programang ito ng Iglesya sa at ganoon din sa maga-asawang Joy at Noel Albaniana na ginawang instrumento ng biyaya ng Diyos ng kanilang pasimulang alagaan ang espiritwal na pag-aaral ng mga batang ito.)

1 Co 12:27 Kayo ngang lahat ang iisang katawan ni Cristo at bawat isa’y bahagi nito.
1Co 12:28 Naglagay ang Diyos sa iglesya, una, ng mga apostol; ikalawa; ng mga propeta; at ikatlo ng mga guro. Naglagay rin siya ng mga gagawa ng mga kababalaghan, mga mag papagaling ng mga maysakit, mga tagatulong, mga tagapangasiwa, at mga nagsasalita ng ibat-ibang wika.

I.
· Sino ang nakakaalam ng salitang salimpusa?

· Maganda ba ang pakiramdam ng saling pusa?

· Ang saling pusa ay madalas na gawin ng mga bata sa kapwa bata. Naala-la ko noon pag nag lalaro yung mga kapitbahay ko, pag may lumalapit na batang maliit at gustong sumali sa laro ay nagngingitian sila at nagkikindatan. Isinasasali nila yung batang maliit sa laro. Ngunit habang naglalaro sila ay napapansin ng batang maliit na takbo siya ng takbo ay walang humahabol sa kanya. Tago-siya ng tago ngunit walang bumubung sa kanya. Hindi siya natataya, hindi siya ang hinahabol, hindi siya binubong o kung bungin man ay hindi nasasave o naiiligtas ng kapwa nagtatago. Ang batang maliit na ito ay mapapagod. Makikita niya na ang mga mas malalaking bata sa kanya ay naglalaro ng masaya ngnit siya ay hindi talaga kasali, siya ay saling cat lamang. Makakahalata ang batang maliit at siya ay aalis na lamang sa laro, at mag lalaro mag-isa. Kasi naman karaniwan ang batang maliliit ay hindi masaya kung kaidaran nila ang kalaro, gusto nila yung laro nila kuya at ate. Gusto nila na pumantay sa kanilang mga ate at kuya na kanilang iniidolo o tinitingala o ginagalang. Gusto ng mga musmos ay talaga silang kasali.

· Ang saling pusa ay kadalasan ring ginagawa ng matatanda sa mga bata. Minsan makikita natin si tatay at si nanay na may ginagawa sa bahay, halimbawa naglalaba ang nanay. Ang gagawin ng anak ay lalapit at magtatanong kung ano ang ginagawa ni nanay o ni tatay. Hindi pa masisiyahan sa pagtatanong ay lalapit pa ito at sasabihing kung pwede din siyang mag-laba. Sasabihin ng nanay na hindi. Kukulitin si nanay. Makukulitan si nanay at maiinis. Kung malupit ang nanay ay pipingutin o papaluin ang bata. Pero kung ang nanay ay medyo pasensyoso, bibigyan ang bata ng maliit na batya o palanggana at paglalabahin din. Syempre tuwang-tuwa ang bata dahil naglalaba na siya. Pero mapapansin niya na ang kanyang mga nilabahan ay kinukuha uli ni nanay at nilalabhan uli. Sa banding huli ay mananawa ang bata at aayaw. Mahahalata niya na siya ay saling pusa.

· Ganyan din ba ang pakiramdam ninyo pag nasa church kayo? Sana naman huwag!

II. Sa Church walang saling pusa. Sa pagseserve sa Diyos walang saling pusa! Mga warrior kayo, sabi nga ni Bambi eh, kuya George pwede ba nating tugtugin yung “The Warrior is a Child?” Iniisp ko pa kung pwede.

Tingnan nga natin ang sinasabi ng Bibliya?

1 Samuel 17:41-43 Si Goliat ay lumakad ng papalapit kay David. Nang Makita niyang si David ay musmos ay hinamak niya ito, at pakutyang tinanong, “ Ano akala mo aso ang lalabanan mo?”

Hayun ta tinirador siya ni David at pinugutan ng ulo. Musmos pa si David ngunit mandirigma na siya ng Diyos.


2Ki 11:21 Si Joas ay pitong taon ng italaga bilang hari.
2Ki 12:2 Ang mga gawa niya ay kalugod-lugod sa kay Yahweh. Dahil sa pagsunod niya kay Joiada.

Musmos pa si Joas ngunit ginawa na siyang tagapamahala ng Jerusalem ng Diyos.

Lukas 2:42 ss

At nang labindalawang taon na si Jesus ay pumaroon sila gaya ng dati nilang ginagawa. Pagkatapos ng pista, sila’y umuwi na. Nagpaiwan si Jesus sa Jerusalem ngunit hindi ito napansin ng kanyang mga magulang. Hinanap siya ng kanyang mga magulang at kapatid. Makalipas ang tatlong araw ay nakita nila si Jesus sa loob ng templo, nakaupong kasama ng mga guro. Nakikinig siya sa kanila at nagtatanong; at ang lahat ng nakikinig sa kanya ay namangha sa kanyang kaalaman.

Musmos pa, labing dalawang taon gulang pa lamang si Jesus ngunit siya ay aral na tungkol sa mga salita ng Diyos.

Iyan ang sinasasabi ng Bibliya tungkol sa mga bata, tungkol sa katulad ninyo.
May saling cat ba sa Diyos. Ang mga tulad ninyo ba ay hindi pinagkakatiwalaan ng Diyos?


Kayo ngayon ay nandito dahil sa halos apat na buwan ninyong pag-aaral tungkol sa mga katuruan ng Bibliya. Katulad ng ating panginoong Jesus, labing dalawang taong gulang pa lamang ay talaga namang hindi natin matatawag na saling cat o saling pusa dahil may pinagkatutunan na sya na hinangaan ng mga matatanda. Malaking bagay ang nagagawa ng pag-aaral lalo ng salita ng Diyos at iyan ay pakatatandaan ninyo.

Kayo ngayon ay nandito dahil kayo, katulad ni David ay mandirigma ng Panginoon. At ayon nga kay nanay Joy at tatay Noel ninyo ay susunod ninyong pag-aaralan ang kalasag ng Panginoon o yung Armor of God. Kayo ay mandirigma ng Panginoon at siguro sa susunod na buwan ay aaralin natin ang “the warrior is a child” kaya pag-aralan na ninyo ang tono. Kayo, katulad ni David na musmos pa lamang ay pinagktiwalaan na ng panginoon na gumapi ng higanteng kalaban na kahit na mga bihasa at mga beteranong mandirigma ni Haring Saul ay hindi hinarap o hindi nilabanan. Si David, isang batang pastol, pinagkatiwalaan at binigyan ng kakayahan ng Diyos. Kayo din ay ganoon may mga kaaway tayo na dapat bilang Cristiyano ay handa nating digmain at gapiin. Tulad ng batang pastol na si David.

Kayo ngayon ay narito dahil katulad ni Joas kayo ay tagapamahala ng Panginoon. Pinamamahala niya sa inyo ang kaalaman, talento, ang sigasig sa paglilingkod, at higit sa lahat ay ipinagkakatiwala ng Diyos sa inyo na kayo ay maging isang mahusay na ehemplo, mga batang katulad ni David, Joas at Jesus, ay tatanawin at gagawing huwaran ng mga susnod pa sa inyo. Ito ay dapat na ninyong malaman at dapat na ninyong maintindihan. Kayo ay may pinamamahalaan at yan ang larawan ng pag-ibig at kaligtasan ng Diyos sa inyo.


Kayo ay bahagi ng Iglesya at katawan ng Diyos sa ECBC. Hindi kayo future leaders! Hindi kayo Potential Leaders! Hindi kayo ang hinaharap ng church! Hindi kayo ang coming generation. Hindi kayo saling cat o saling pusa!

Kayo ay ngayon, the present, the today dahil pakatatandaan natin na sa Diyos, sa ating panginoong Jesu CRisto ay walang alipin at panginoon, walang slave o master, walang babae o lalaki, no male or female, lahat ay pantay-pantay—lahat ay bahagi ng kanyang katawan mapa bata, musmos, sanggol, matanda ta sobrang tanda dahil higit sa lahat sa Panginoon ay walang saling pusa.

-

(Ito yung outline ngunit pagdating sa pulpito ay hindi ko na nasabi lahat, may mga naiba. Medyo kabado ako kaya umuwi kaagad ako hindi na ako nakakain ng handa ng mga bata!)

Bourree 1 and 2, 3rd Cello Suite, J.S. Bach

Ito na siguro ang ultimate goal sa gitara: ang matugtog ang cello suite ni Bach. Nagdown load na ako ng piyesa galing sa internet at sismulan ko na. Ang haba nito ang daming movement pero kakayanin ko siguro. Pag namaster ko ito pwede na akong kunin ni Lord. (Exagerration lang!)

Mga 'wentong baha

Nung maliit ako isinasakay ako sa batya ng Ditse ko, si Nori, tapos ipinaanod niya ako dito sa kalyeng ito na nooy madalang pa ang kabahayan. Muntik nga akong lunurin ng ale dahil tumaob yung batya. Maluha-luha si Ditse dahil bigla na lang daw akong nawala sa paningin niya, akala niya inanod at na lunod na ako.


Kasagsagan ng tag-ulan ngayon at katulad ng aking kinamulatan at kinatandaan, ang aming lugar ay taon-taon na lamang, parang regular na regla, binabaha. Pero ngayon ang baha ay di na katulad nung maliliit kami. Kasi noon ay malalim kung bumaha, malalim nga ngunit malinaw-linaw naman ang tubig. Ngayon di na kalaliman kung bumaha kaya lang sandamakmak naman ang hakot na basura ng baha. Mga one week old na diaper na amoy penoy na, mga pasador na parang keso na yung dugo, at mga plastic na di mo alam kung ulo na ng tao yung laman o patay na aso. Ito ay likha na rin ng kabalasubasan ng aming mga walang modo at mga walang pinag-katutunang mga kapitbahay. Karamihan nitong mga nagpapaanod ng mga basurang ito ay iyong mga hindi orihinal na taga sa amin. Yung mga taong walang malasakit sa lugar kasi hindi sila dito lumaki kaya ang pakiramdam nila ay mga taga bundok sila na uupo na lamang sa isang tabi, dudumi at iihi at patuloy na maglalakbay sa paghahanap ng mga ligaw na kamote at mga mahiwagang kabute sa kagubatan ng siyudad. Bakit hindi na lamang manahimik sa probinsya itong mga ito at namnamin ang sarap ng buhay doon. Gusto kasi pera.

Naala-la ko nung maliliit pa kami ng mga barkada ko. Maliligo kami sa baha tapos may dala-dala kaming mga bote ng lapad, yung bote ng Tanduay Rhum. Manghuhuli kami ng mga butete, guppies at yung isang cute na lumalangoy na mataba na may guhit-guhit at may buntot na parang sinulid. Inilalagay namin sila sa boteng lapad na puno ng malinis na tubig ulan. Parang aquarium na ipagmamalaki namin sa mga matatanda. May mga natutuwa at may mga nagugulat. “Ano ba naman yan George, pati ba naman uod sa kubeta hinuhuli niyo!”

Matalino yung isa naming kapitbahay. Ang ginawa niya ay naglagay siya ng maliit na pader sa may pintuan niya upang hindi pumasok ang baha. Epektibo naman kasi napipigil yung tubig. E siguro nakatulugan niya kaya nung tumaas yung tubig pumasok sa bahay niya. Kaya kinabukasan wala ng tubig sa labas ng bahay niya pero sa loob naman ay lubog pa sila. Nag-aalmusal na yung iba niyang kapitbahay eh siya ay naglilimas pa rin. Tinibag naman niya yung pader.

Pag baha na, yung mga kapitbahay ko ay nag-aabang na. Nagtutumpok-tumpok na iyan at pag dumaan yung mga opisyales de barangay ay magpaparinig. “Wala pa?” Ang gagawin ng mga opisyales de baranggay ay magdadala ng yellow paper at papipirmahin doon yung mga mga kulapo. “Hintayin nyo na lang mamaya.” Wika ng mga opisyales de barangay. Maghihintay sila ngunit walang dumating. Kinabukasan ay babanat ang mga opisyales de barangay, “Sabi ni kapitan hindi naman daw malaki ang baha kaya walang relief goods.” Naiintindihan naman ng mga kapitbahay ko. Ang hindi lang nila naiintindihan ay yung mga pirma nila ay nakabili na ng mga multong sardinas, multong instant noodles at multong bigas na paghahatian ng mga opisyales de demonyos ng barangay. Minsan lang naman itong nangyayari, tingin ko.

Minsan ang kapitbahay kung dating pulis ay akala ko ay mamatay sa alta presyon ng pumasok sa pintuan ng bahay niya ang isang sakong basura na inanod ng baha na naglalaman ng isang linggong basura ng di kilala naming kapitbahay. Di ko alam kung ilalabas niya yung baril niya upang hanapin yung may gawa o itututok niya yung baril niya sa ulo niya at magpapakamatay sa inis. Parang megaphone sa lakas ng boses sa pagmumura at parang sabog na kamatis na inugatan ng niyog ang mukha niya sa galit.

Naalala nung nag-iinom pa ako ng alak. Pagganitong tag-ulan ay masarap uminom ng Gin habang umuulan. Minsan ay naginuman kami at nag hihiyawan, nagbabasaan, at nag-iinuman. Ang aming tanggero ay tawa ng tawa kaya kami ay tawa tawa rin ng tawa. Kinabukasan lang namin nalaman kaya pala tawa ng tawa yung tanggero ay dahil yung chaser naming tubig ay sinasalok niya lang sa baha. Wala namang nagtae sa amin, dahil sa alcohol siguro.

Parte na ng buhay namin ang baha. Hmmm…kaya pag nawala siguro ito ay hahanap-hanapin rin namin.

Pinoy Superhero Superpirata

Abalang-abala si Diana Prince sa pag-iimpake ng kanyang gamit. Siya ay ipinadal ng kaniyang ahensya sa Pilipinas upang imbestigahan ang isang anomalya na bumabalot sa kanyang pagkatao. Naala-la pa niya Diana nung siya ay kinoronahang prinsesa ng mga Amazon. Tandang-tanda niya ang binitawang salita sa kanya ni Zeus. “Ikaw ay nag-iisa lamang at ang iyong lakas ay katumbas ng lakas ni Hercules, ang iyong bilis ay katumbas ng bilis ni Hermes, ang iyong talino ay katulad ng talino ni Apollo (hindi po si Quibuloy), ang iyong ganda ay pinagsamang bighani ni Aphrodite at ni Minerva at ang iyong bikini ay tulad ng Pampers for adults for extra strength.” Ito ang mga binitiwang salita sa kanya ni Zeus, ang hepe ng mga diyos-diyosang Griyego sa bundok ng Olympus (ngayon ay mas kilalang tagagawa ng camera) kaya laking tulala niya ng malaman niyang kailangan niyang pumunta sa Pilipinas upang sugpuin ang malawakan at walang habas na pamimirata rito.

Lingid sa kaalaman ni Diana ay naghahanda na rin si Clark Kent na tumungo sa Pilipinas. Ang ama ni Clark Kent na si Jonathan Kent ay may malalim na lihim na ipinagtapat kay Clark Kent at ng malaman niya ito ay agad siyang nagbihis, nakalabas ang brief, bilang Superman at lumipad patungo sa Pilipinas. Iisa ang misyon nila ni Diana Prince.

Paglapag ni Superman ay naghanap kaagad siya ng phone booth upang makapagbihis. Laking gulat niya ng Makita niya na ang mga phone booth sa Pilipinas ay wala ng booth at wala pang phones. Kaya siya ay pumasok sa isang fitting room ng isang mall upang magbihis at magbalik anyo bilang si Clark Kent. Nagbibihis na siya ng mapansin niyang, “Hissssssss, hiiisssssssssss, hisssssssss,” lumingon si Clark kent at nakita niya ang isang taong ahas na nasa loob ng fitting room ng isang sikat na mall! Bumuka ang sahig ng fitting room at kasama ng taong ahas ay papahulog sila sa isang sikretong silid. Agad na hinawakan ni Clark Kent ang taong ahas at pinagbubogbog. Nalaman na lamang ni Clark Kent na ito palang taong ahas ay anak ng Filipino-Chinese na may-ari ng mall.

Paglapag ng eroplano ni Diana Prince ay hindi na siya nag-aaksaya ng panahon. Agad siyang nagimbestiga upang hanapin ang namimirata at panagutin. Nagtungo siya sa pinakamalapit na himpilan ng Pulisya upang makipag coordinate ng kanyang movements at upang malaman na rin niya ang pasikot sikot sa Pinas. Nang matagpuan niya ang hepe ng pulis ay nakita si Clark Kent na iniimbestagahan ng mga pulis. Agad pinakita ni Diana Prince ang ID niya at kinuha sa Custody si Superman. “Clark, ao ginagawa mo ditto?” Tanong ni Diana. “May ipinagtapat sa akin si ama. May kailangan daw akong wakasan sa Pilipinas.” Pabulong na sagot ni Clark Kent. “Nakapagtataka, ganyan din ang sabi sa akin ni Zeus.” Malumanay na sagot ni Diana.

Halika at magstay ka muna sa hotel ko.

Nanood ng TV si Clark Kent at Diana Prince (walang realsyon ang dalawa dahil alam naman ng lhata na dahil sa x-ray vision ni Superman ay nawalan na siya ng gana sa kababaihan, at isap ay dahil na rin sa x-ray niya ay, lihim ito, baog na siya. Si Diana naman bilang Wonderwoman ay matagal ng insinumpa ang pakikipagrelasyon dahil na rin sa style ng bikini niya—pamatay init, kumbaga) ng mapanood nila ang palabas na gumulantang sa kanila: Si Darna at si Capt. Barbell.

Hindi nag-aksaya ng panahon ang dalawa at agad na sinugod ang dalawang pirated na Filipino superhero. “Ito angsinabi sa akin ni Jonatahn Kent. Nakita daw niya ang walang habas na pamimirata sa atin ng mga artists kuno na ito.” Nagngingitngit na sabi ni superman. Si Diana ay nakasakay sa likod ni Superman at sumagot ito, “Tama ka. Yan din ang babala sa akin ni Zeus.

Hinarap ni Wonderwoman at Superman si Darna at Capt. Barbell. “Hoy kayo ang kapal naman ninyo. Inagaw ng magaling na amo ninyo ang konsepto mula sa aming boss tapos di nyo man lamang nirecoginze. Nagpambuno ang mga superhero at bandang huli ay nalaman ni Wonderwoman at Superman na hindi sila uubra sa Pilipinas dahil sila ay kinuyog. Nagdatingan ang mga politico at may moves na gawing national artist ng Pilinas si Mars Ravelo, ang pumirata kila, Wonderwoman at Superwoman. Kaliwat kanan ang papuring tinanggap ng walang habas na magongopya at tinatanaw na bayani ng mga Pilipinong ilustrador na susunod sa yapak niya sa galling sa pangongopya. Hindi kailanman kaya nila Wonderwoman at Superman na labanan ang ganitong uri ng kalaban. Hindi uubra ang superpowers nila sa cloning ability ng mga damuho. Kaya sa huli ay luhaang silang umuwi sa America upang ipamalita na doon sa Pilipinas sila ay may clones sila at ang nagclone sa kanila ay tinatanaw pang bayani!

Ang tunay na Superhero ng mga Pilipino ay si Capt. Hook. (With apologies to Capt. Hook.)

Matagal ng pumanaw si Mars Ravelo ngunit hangang ngayon ay buhay pa rin si Darna, Capt Barbell at iba pang mga karakter na nilikha niya na nilikha naman ng iba. Isang patunay lamang na katulad nila Ikabod ang Bubuwit ni Nonoy Marcelo (Mickey Mouse ito) ang pinoy ay magaling sa tinamanan ng magaling.

(Pero sa totoo lamang ang pinakamagaling na medyo orihinal na ilustrador na Pilipino ngayon ay si Pol Medina ng Pugad Baboy. Paborito siya ng barkada kong si Rommel na artists ng campus paper naming. Mayroon siyang collection ng Pugad Baboy books kaya libre basa ako,at talaga namang pagdating sa humor ay da best si Pol Medina. Ok sana ang Darna at Capt. Barbell at iba pang likha ni Mars Ravelo kung ito ay ginawang spoof at hind pinilit na pinangangalandakang authentic pinoy superhero. I mean…comeooooonnnnnnn who are we fooling. neh?)

Aba may Gagambgoy pa…at ano ito may Fantastic Man pa…aba may Leon Guererro pa…aba may Don Kamote dela Mantsa…aba naman may Super Twins pa…at may Dyesebel pa! Kulang na lang budburan ng toner ang mga mangongopyang mga ito upang sila ay talaga namang maging ganap na mga “walking Xerox machines.”

Nasaan si Malakas at Maganda, si Lam-ang at iba pang mga katutubong Superhero natin?
Salikisikin ang ating mga alamat at nandyan ang mga tunay na mga super bayani na kayang hulihin ang imahinasyon at pagka-Asyano at pagka-Pilipino natin.

Ulan

Ulan-ulan pantay kawayan
Bagyo bagyo pantay kabayo
Narito ang anak ko
Naliligo sa tubig nyo
Pagdating ng asawa ko
Tiyak ko lagot ako
Dahil pagkatapos maligo ng batang ito
Sigurado, may labas pasok na sipon
Sa ilong ng bruhang ito

Ulan-ulan pantay kawayan
Bagyo bagyo pantay kabayo
Pagnatulog sa pagod ang batang ito
Tiyak ko puno ng kulangot ang ilong nito
Dahil sa natuyong sipon sa kanyang ilong

Ulan-ulan pantay kawayan
Bagyo bagyo pantay kabayo
Tabi-tabi po mga nuno sa punso
Ihanda na ang termometro
Para sa sinat ng loko
At sigurado ako paggaling sa trabaho
Lagot ako sa nanay nito

Ugoy ng Duyan

Sana’y di nagmaliw and dati kong araw
Nang munti pang bata sa piling ni nanay
Nais ko’y maulit ang awit ni inang mahal
Awit ng pag-ibig habang ako’y nasa duyan

Sana’y di nagmaliw ang dati kong araw
Nang munti pang bata sa piling ni nanay
Nais ko’y maulit ang awit ni inang mahal
Awit ng pag-ibig habang ako’y nasa duyan

Sa aking pagtulog na labis ang himbing
Ang bantay ko’y tala ang tanod ko’y bit’win
Sa piling ni nanay langit ang buhay
Puso kong may dusay sabik sa ugoy ng duyan

Sana’y di nagmaliw ang dati kong araw
Nang munti pang bata sa piling ni nanay
Nais koy maulit ang awit ni inang mahal
Awit ng pag-ibig habang ako’y na sa duyan

Sa aking pagtulog na labis ang himbing
Ang bantay ko’y tala ang tanod ko’y bit’win
Sa piling ni nanay langit ang buhay
Puso kong may dusa’y sabik sa ugoy ng duyan
Ibig kong matulog sa dating duyan ko inang

You Make me Feel Brand New/My Version

Trip lang. Gusto ko itong kantang ito. Masarap tuygtugin sa kasalan kaya lang baka maoffend yung bride kasi "You make me feel brand new."

Ang mga Rebelde

Nasa gitna sila ng isang bukid at nakapaikot sa isang kahong may lamang bangkay. Tatlo sa kanila ay may hawak ng mahabang baril, ang dalawa nama’y may hawak na pistola at ang isa ay isang pudpod na espada ang nakasukbit sa kanyang sinturera. Ang pinuno nila ay nakakunot ang noo na pinagmamasdan ang bangkay. “Handa na ba ang lahat?” Matigas na tanong ng pinuno. “Oo,’ Sagot ng pulutong.

Ang iba sa kanila ay palinga-linga na nagmamasid, para bang may inaabatan na panganib. “Di kaya nila tayo matanaw?” Tanong ng pangalawang puno. “Maghahapon na, ganitong oras sila lumalabas at naglilibot sa kanilang nasasakupan.” Dagdag pa ng panglawang pinuno. “’Wag kang mag-alala, kung magkataon at tayo ay matanaw nila, ‘di nila tayo maabutan.” Nakangiting pag-sisiguro ng pinuno. “Simulan na ang seremonyas!”

Lahat sila ay humarap sa kanluran kung saan malapit ng lumubog ang mapulang araw. Ang sinag nito ay para bang dugo na humahawa sa mga ulap, nagbabadya ng ulan para sa kinabukasan. Ang malamig na hangin na amoy ng pinaghalong dumi ng kalabaw, tuyong mga dahon at basang damo ay nagdadagdag ng misteryo sa dapit hapon. Maya-maya pa ay inaangat ng apat sa pulutong ang kahon na may lamang bangkay. Dahan-dahan silang naglakad patungo sa pinuno. Inangat ng pinuno ang takip ng kahon at kunot noo nitong inutusan ang mga tagabuhat na ilagak ito sa kanyang paanan.

“Kilala natin siya. Isa siyang tapat na kaibigan…” Pasimula ng pinuno. Maya-maya ay lumapit ang isa sa kanila at may ibinulong sa pinuno. Tumango ang pinuno at biglang tumakbo ang kasamahan nilang may ibinulong. Hinabol tingin ng lahat ang kasama nilang tumatakbo ng papalayo sa kanila. “Kilala natin siya. Isang tapat na kaibigan ngunit wala tayong magagawa dahil sadyang oras na niya ito…” Ang pinuno ay hinubad ang kanyang kamiseta, binaligtad at sinukob sa ulo. Nagusnuran ang pulutong. “Abadimzzzzah…karuizzzrsaaaaahh…wahhhhhhdiinngggggg….” Habang ang pinuno ay nagoorasyon, lumapit ang dalawa at binuhusan ng gaas ang nakatumpok na mga panggatong. Para bang sinasapian ng kung ano ang pinuno dahil ito ay nagsasayaw ng sayaw ng paglilibing.

Binuhat ng apat sa kanila ang kahon at ipinatong sa bunton ng tuyong pamparikit at tinabunan ang kahon ng gatong sa ibabaw. Pinaikutan nila ang bunton at sabay siniliban. Napansin nila na lumalaki na ang apoy at ang hangin ay amoy sinusunog na buhok. Nawala na sa isip nila ang pagbabantay. Lahat sila ay nakatulala sa nasusunog na bangkay kaya hindi nila namalayan na may dahan-dahang lumalapit sa kanila at bigla na lang may marinig silang isang lagatok. “Pak!” Napatingin sila sa isa nilang kasama at panandalian silang natulala ng makita nila itong napaiyak at napaluhod. Maya-maya ay nagpulasan silang parang mga asong sinabuyan ng malamig na tubig. Kanya-kanya silang direksyon ng takbo, ang iba nama’y nagkakandarapa sa pagtatago. Ang kanilang siga ay patuloy na naglalagablab, maya-maya pa ay nagtatakbuhan na ang bantay ng lupain upang ito ay apulain at hanapin upang papanagutin ang mga may gawa.

Makaraan ang dalawang araw ay muli silang nagpulong at nag-usap. Ipinakita nila ang pagpapahirap na dinanas nila. Ang isa ay namamaga ang puwet, ang isa nama’y namumula ang braso sa dami ng kurot at ang iba nama’y namumula ang tuhod dahil sa pagkakaluhod sa munggo. Maya-maya pa ay lumapit sa pulutong nila ang kanilang kalaban: “Hoy! Talaga kayo. Sino may sabi sa inyong sunugin nyo si Tagpi! Alam nyo ba na yung mga nakatumpok na tuyong puno ng kamatis ay naglagablab at akala tuloy ng mga tao ay may sunog na! Galit na galit si magsasakang Inong sa inyo.”

“Sino promotor nyo?” Lahat ay nakaturo kay…Hmmm sino kaya?

Kwentong Double Dead

“Pareng Paeng, pabili nga ng sampung kilong karne ng baboy.” Nakangiting bati ni Aling Elsie kay Mang Paeng na matadero.

“Basta ikaw mare, ano ba gusto mong karne babae o lalake?” May kalokohang tanong ni Mang Paeng.

“Ikaw talaga Paeng umagang-umaga ay umaandar na naman ang kalokohan mo. Tingnan ko nga ang ibinebenta mo.Hmm…hindi ba ito double dead?” Iniinspeksyon ni Aling Elsie ang mga karne. Itinaas ang dalawang hiwa at inamoy-inamoy. Hindi pa ito nasiyahan at hinanap pa ang tatak ng inspector.

“Kitang-kita mo naman na may dugo pa! At ayan ang selyo ng inspektor.” Maasim ang mukha ni Mang Paeng na para bang insultado.

“Bakit ganito ang nakasulat ha Pareng Paeng, tingnan mo, “Inpected by” ang nakalagay. Mali ang spelling ah, baka pirated ‘to.” Seryosong tanong ni Aling Elsie.

“Mare naman!” Nakahalata na si Aling Elsie na napipikon na si Mang Paeng sa pang-aasar niya kaya pumili na ito ng mga bitak ng karne at ipinakilo na niya. “Sige na Pareng Paeng ibalot mo na yan at magluluto pa ako.

“Hoy Heidi, hiwain mo na yang mga baboy at ang menu natin ngayon ay sinigang at nilaga. Maghiwa ka rin para panggisa sa gulay.” Banat ni Aling Elsie sa katulong niya sa karinderya. “Ayusin mo paghiwa ha! Baka naman hiwang pang-hotel ang gawin mo at tayo ay malugi. Katamtaman lamang ang hiwa yung kasya lang sa isang kutsara.” Bitbit na ni Heidi ang mga karne at inilapag sa sangkalan at sinimulan na niya ang paghihiwa. Makatanghalian ay naluto na ang mga tinda nilang pagkain at nagsimula ng magpasukan ang mga customer nila.

“Hay naku Heidi, hindi naubos ang tinda natin.” Painis na sabi ni Aling Elsie. Matumal ang mga lutong baboy natin. Ang naubos lamang ay ang mga gulay at ang libreng sabaw! Naku hindi tayo makakabawi nito.” Sanay na si Heidi sa ganitong dialog ni Aling Elsie. Maubos at hindi ang tinda ang laging sinasabi nito ay lugi. Lugi na lang ng lugi, hindi kumikikita at minsan nakakahalata na si Heidi na nagpaparinig lamang sa kanya ang kanyang amo upang hindi siya manghingi ng umento. “Hay naku hate da’an da’an ka lang at baka ma ‘igh blood ka. ‘Indi ba sabi ng doctor mo na wag kang mag gagalit at baka ka ma’eart attack.” Paala-ala ni Heidi. Tunay na concern si Heidi dahil kahit papaano ay mabait naman sa kanya si Aling Elsie.

-

Hinango ni Heidi ang mga natirang tipak ng baboy mula sa sinigang at nilaga. Hinugasan niya ang iba dito at pagkatapos ay hiniwa ng mas maliliit pa at ibinabad sa sweet sauce. Pagkababad ay iniluto uli at naging hamonado. Yung iba naman ay nilagyan niya ng toyo at suka at niluto bilang adobo. Kinuha ni Heidi ang karton na may nakalagay na “Menu for Today: Sinigang at Nilaga” at pinalitan niya ito ng karatulang gawa mula sa kaha ng sigarilyo na may sulat na, “Menu for Today: Hamonado at adobo.” Maya-maya pa ay pumasok na ang mga customer.

“Hate ‘indi naubos ang tinda natin ngayon. May mga natira pa oh” Ipinakita ni Heidi ang halos nangangalahating kaldero at napailing si Aling Elsie. “Hindi naman natin ito pwedeng initin at ibenta uli kasi sasabihin ng mga regular customer natin ay nagpangat na naman tayo. (Ang ibig sabihin ng “pangat” ay pangat-long init at hindi pangat na isda.) “Sige na Heidi ang menu natin bukas ay binagoongan at menudo. Hinango uli ni Heidi ang tirang mga baboy at hinugasan. Yung hamonado ay hiniwa ng mas maliliit pa at inihalo sa menudo at yung adobo naman ay ginawang binagoongan. Kinuha ni Heidi and karton ng sigarilyo at pinalitan ang menu ng “Binagoongan at Menudo.”

Magsasara na sila Aling Elsie ng masilip niya ang mga kaldero. Ang sampung kilong karne na binili niya kay Mang Paeng ay hindi pa rin nauubos at naghihnayang siyang itapon ito dahil gusto niyang makabawi ng malaki sa puhunan sa kanyang pagtitinda. Nakita niya na marami pang binagoongan at menudo. Kinwenta niya at maari pa itong bumenta ng isang araw kaya muli niyang inutusan si Heidi na hanguin ang mga karne at ihalo naman sa menu nilang Bicol Express at paksiw. Hinugasan uli ni Heidi ang mga karne at yung binagoongan ay niluto niya bilang Bicol express at yung menudo naman ay hinalo niya sa paksiw na letson para pampadagdag laman.

-

Maggagabi na ng masilip ni Heidi ang kaldero ng Bicol Express at napansin niyang may tatlong order pang natitira ditto. Tinanong niya kay Aling Elsi kung ano gagawin ditto, “Hate hanung gagawin ko dito sa tirang Bicol Express, ‘indi na atang pwedeng irecycle to kasi limang araw na nating naipapalit-palit at saka medyo maanta na.”

“Hayaan mo lang yan dyan.” Ngiti ni Aling Elsi. “Biyernes ngayon at mag-iinuman si Pareng Paeng tiyak mamaya lang ay bibili yun ng Bicol Express. Alam mo naman ang mga Bicolano pag dating sa pulutan ay kailangan maanghang. Kahit na nagmamagaan ang mga tumbong sa almuranas ay gusto pa rin nila ang sili.’ Natatawa si Heidi sa mga pinagsasabi ng amo niya. Pero alam naman niya na mayamaya lang ay magpupuntahan na yung mga magkukumpare na may dala-dalang mga mangkok at papakyawin na yong Bicol Express at iba pang mga tinda niya na mapupulutan.

“Wow Bicol express.” Tuwang tuwa ang mga barkada ni Mang Paeng na matadero. “Alam mo naman na da best magluto si Mareng Elsie dahil yung mga karne na niluluto niya ay minamarenate pa niya kaya ang Bicol express niya ay da best.” Dighay ni Rico habang hawak-hawak ang tagayang Nescafe. “Pareng Paeng,” Singit ni Mang Amado,”naibenta mo ba yung pinadidispose na karne nung Lunes. “Oo, ilang kilo ba iyon inihalo nating double dead na baboy sa tinda natin pareng Amado.” Tanong ni Mang Paeng. “Tigbebente kilo lang tayo, Ibig sabihin walang puhunan yung bente kilo na yun. Bale yun yung dagdag natin kaya lang double dead yon. Malinis naman yun pare kasi oras lang ang nabilang ng mamatay yung mga baboy.” Sabi Mang Amado. “Yung sampung kilo napunta kay Mareng Elsie muntik ngang mahalata yung selyo eh.” Ngiti ni Mang Paeng. “Sigurado ko ubos na yong mga karneng yon noon Miyerkules pa kaya safe tong pulutan natin.” Sabay subo sa Bicol Express.

Bakit Tatay? Ang mga “Pilosopikal” na mga Kumento ng aking anak.

Magkasamang umuwi ang asawa at anak ko galing sa bahay ng hipag ko. Pagkaupong-pagkaupo nila ay bumanat agad ang asawa ko, “Anak sabihin mo yung sinabi ni titser.” Nakita ko ang mata ng asawa at nanduon na naman yung mga matang nang-aalaska. “Ano naman yan Faith. Sige na sabihin mo na yung sinabi ng titser mo.” (Ang mga titser ng anak ko ay mga kasimbahan ko at yung isa ay pinsang buo ko. Kaya hindi sila mga iba sa akin.) “Sige na sabihin mo na at naiintriga naman ako.” Pilit ko sa anak ko. “’Tay sabi ni titser dapat daw lalaki ang nagtatrabaho.” Nakangiting bulalas ng anak ko. Napakamot ako sa ulo at biglang nangati mga tagyawat sa muka ko. Namumulat na ang mata ng anak ko sa hindi na normal na sitwasyon namin sa bahay. Ako ang madalas umatend ng PTA meeting. Sa katunayan ako ang pangulo nito. “”Tay bat ikaw ang umaatend ng meeting. Yung mga kaklase ko eh kung hindi nanay o lola e mga tiya.” Kamot na naman ako sa ilong. Nangangati buong mukha ko sa katatanong ng anak ko. May mga tatay din naman kaya lang ako lang ang consistent na tatay ang umaatend ng PTA meetings at kumukuha ng card.

“’Tay sabi ni titser dapat daw lalaki ang nagtatrabaho. Dapat hindi nagtatarabaho si nanay.” Kulit ng anak ko.Inang ko po! Paano ko ba ito ipaliliwanag. “Anak nagaaral si tatay. Kahit naman nag-aaral si tatay ay kahit papaano ay may nakukuha naman siyang income. Ang nanay mo naman eh nagtatarabaho para sa inyo lang naman. Para may pera siya sa mga gusto niyang bilhin at pambaon mo na rin. Hindi naman hirap ang nanay mo. Kita mo naman nagtitinda lang siya sa mini grocery at patungko tungko lang sa estante.” Pang-uuto ko sa anak ko. “Isa pa anak pag hindi nagtrabaho yang nanay mo, ano gagawin niyan sa bahay? Makikipagtsismisan sa mga tsismosa nating kapitbahay. Baka matuto pa ng mahjong at tong its yan.” Natatawa ang asawa ko habang nagpapaliwanag ako.

Ewan ko kung naniniwala ang anak ko. Pero sa totoo lang mas gusto ko at gusto ng asawa ko ang andoon siya sa tindahan ng boss niya kasi doon na din siya lumaki. Maliit pa siya ng magtrabaho siya sa nanay nung may-ari ng minigrocery kaya parang pamilya na rin ang trato sa kanya . Sabi ko sa anak ko, “Anak tama na tatay talaga ang nagtatrabaho. Dapat malaman yan lalo ng mga lalaki mong kaklase. Kaya lang iba ang sitwasyon natin.” Ipinaliwanag din naman ng titser niya ito, sabi na rin ng anak ko, kaya lang talagang, kasama ng nanay niya e, madalas akong pagtripan. Iba talaga sitwasyon namin. Kaya ang asawa ko madalas magpaliwanag sa mga nakikisimpatiya sa kanya. “Kawawa ka naman dalawa pinag-aaral mo.” Sagot ng asawa ko “Hindi ko po pinag-aaral ang asawa ko at anak ko. Kahit papaano ay may income naman siya. Nanay po at mga kapatid niya ang tumutulong sa kanya .”

“’Tay bakit ang bahay natin ang tahimik. Samantalang yung mga bahay ng kakalase ko ang daming mga tao, may mga palabas-labas.” Kulit na naman ng anak ko. “Gusto mo ba ng ganoon, gusto mo ba ng may maraming tao na palakad-lakad sa gitna ng bahay natin?” Sabi ko. “Oo” sagot ng anak ko. “Nakupo.” Bulong ko sarili ko. “Naghahanap na ng kalaro!” Ipinaliwanag ko na, “Anak mas maganda sa isang bahay yung tahimik, yung may privacy .” “Malungkot,” ang sabi ng anak ko. Kasi naman nag-iisa ang anak at dati ay nasa bahay lamang. Para bang kaming magkakapatid na kayang magkulong sa kwarto na nagbabasa o nanunood lamang ng TV maghapon. Ang anak ko kasi ngayon e nababarkada na kaya na-eexpose sa ibat-ibang klase ng pamilya. Apat lang kami sa bahay, kadalasan nasa eskwela ako, ang asawa ko nasa trabaho, ang kapatid kong isa nasa barkada, kaya walang laman madalas ang bahay.

Ewan ko, kami noon, nung maliliit pa kami, hindi ko matandaan na nakakausap ko ang nanay at tatay ko na para bang kabarkada. Natatandaan ko pa nga madalas akong makutusan pero ngayon di na uubra ganuong style. Diplomasya na ngayon kaya kadalasan di ko alam kung ako nakakauto o kung ako nauuto.

Sabi ng anak ko, “Tatay lahat po (nagpopo lang yan pag exaggerated ang ‘wento) ng titser ko nanagsisimula sa letter ‘J’ ang pangalan masungit.” Parang gusto kong tumawa, “Sino-sino ba yun?” Tanong ko. “Si teacher Janice, si Teacher Jenny Sungit (Sulit kasi apelyido ni Ma’am Jenny)” “Oh, eh dalawa lang naman yun ah” Sagot kot. “Meron pa si teacher Jilma (Vilma), si teacher Jolly (Dolly), si sir Jisaac (Isaac), si Pastor Jariel (Ariel)… Meron pa pala, si teacher Jenn at Joann…” Natulala ako doon kasi tawa ng tawa ang kumag.

Madalas kaming magdebate ng anak ko na para bang matanda ang kausap ko. Siguro pag matatanda at makaluma ang nanunood sasabihin bastos ang anak ko, pero parang mas masaya yung ganoon yung parang barkada lang ang anak. Ewan ko lang ha, baka himatayin yung ibang matatanda pag nakita yung anak ko na minsan ginagawang pagbati sa akin yung pagsundot sa puwet ko.

Ang Kaso ng Nawawalang Fafa at Bulgarian Peanut Butter

(Hango sa Karanasan ni Detective Pedro Pouetmo na sinasabing malayong kamaganak ng Detective ni Agatha Christie na si Detective Hercule Poirot)

“Detective Pouetmo kumusta ang huling kaso na nasolve mo?” Nakangiting bati ni Captain Cruz na hepe ng Bulik-Bulik Crime Detection Unit.
“Madugo Hepe, madugo. Ngayon lang ako nakaranas ng ganoong klase ng krimen.”
Sagot ni Detective Pouetmo habang ito ay nakataas ang paa sa ibabaw ng kanyang mesa at nagbabasa. Maya maya ay nautot si Captain Cruz. Natawa si Det. Pouetmo at sumigaw,
“Ano ba yan Hepe! Sintunado ang utot mo!” Si Captain Cruz ay kilalang magaling sa fluta sa kanilang lugar, siya ay madalas maimbitahan sa mga okasyon kaya’t hindi mapigilan ni Captain Cruz na matawa pa. “Ha, ha, ha…nakakatawa naman ang comment mo Detective. Kulang kasi ako sa practice! Ha, ha, ha…” Natawa rin si Detective Pouetmo kaya sila ay nagtwanan ng bigay todo. Maya maya namay nautot din si Det. Pouetmo. Tumayo si Capt. Cruz at binuksan ang binatana para pumasok ang fresh air.

Hindi nila napansin na may papalapit sa opisina nila. Napansin na lamang nila na nakaupo na sa isang bakanteng upuan ang isang lalaking nasa edad singkwenta.




“Uhhhmmm ang bango ah, amoy imported na Bulgarian peanut butter,” Wika ng bisita.
Nagkatinginan si Captain Cruz at Detective Pouetmo at bigla silang naghalakhakan ng malakas. “May nakakatawa po ba sa peanut butter?” Tanong ng bisita.
“Wala!” Koro ng dalawa. “May pinagkukuwentuhan lang kaming nakakatawa kanina ng pumasok ka. Pasensya ka na. Ako si Captain Cruz at ito si Detective Pedro Pouetmo.” Abot kamay ni Captain Cruz sa bisita at Detective Pouetmo.

“Ako si Carla, Charles Macabugnay ang tunay kong pangalan. Ako po ay isang pusong babae at sana po ay huwag nyo itong mamasamain.” Malumanay na sinabi ni Charles. “Serbisyo Publiko po kami ditto Mr. Macabugnay. Wala po kaming diskriminasyon.” Paliwanag ni Capt. Cruz.

“Uhmmm ang bango talaga dito amoy Bulgarian peanut butter.” Ngiti ni Mr. Macabugnay. Nagkatinginan si Capt. Cruz at Det. Pouetmo at muntik na naman silang sumabog sa tawanan. “Mr. Macabugnay, iiwan na kita kay Det. Pouetmo at ako ay may meeting pa sa munisipyo.” Tumayo si Captain Cruz at kinamayan si Mr. Macabugnay sabay kindat kay Det. Pouetmo. “Det. Pouetmo, bahala ka na.” Namumula na ang mata ng dalawa sa kapipigil sa tawa.


“Ano po ang maipaglilingkod namin sa inyo?” Tanong ni Det. Pouetmo. “Tungkol po ito sa boyfriend ko, si Mahogany.” Namimintig ang matang sagot ni Mr. Macabugnay. “Ang tunay niyang pangalan ay Johnny Mendoza pero ang tawag ko sa kanya ay si Mahogany. Di pa po bumabalik si Mahogany!” Hikbi ni Mr. Macabugnay. “Ano po ba ang nangyari kay…err…Pine Tree…” “Mahogany Po” Pagwawasto ni Mr. Macabugnay. “…Err kay Mahogany pala?” Tanong ni Det. Pouetmo. “Tatlong araw na po siyang hindi umuuwi. Pumunta po siya ng Maynila upang dalawin ang kapatid niya pero di pa po siya umuuwi. Nangangamba po akong baka siya ay napahamak o anu man.” Lumuluha na si Mr. Macabugnay sa pag-aala-ala. “Hmmmm….tatanungin kita. Ilang taon na ba kayong hindi nakakaluwas ng Maynila?” Tanong ni Det. Pouetmo. “Ako po ay hindi pa nakakaluwas ng Maynila sa tanang buhay ko. Si Mahogany po ay halos dalawampung taon ng hindi nakakaluwas ngunit kabisado pa rin niya ang patungo sa lumang bahay nila. Alam nyo naman na hindi hagip ng cellphone itong lugar natin kaya wala akong balita Detective.”

“Sandali lang,” sabi ni Det. Pouetmo

Nakunot ang noo ni Det. Pouetmo. Tumayo ito at kumuha ng libro, calculator, papel at lapis at tumahimik sandali at nagbasa at nagsusulat na para bang nagkukuwenta. Nakatingin sa kanya si Mr. Macabugnay. Maya-maya ay tumayo ang detective at lumapit kay Mr. Macabugnay. “Charles umuwi ka na. Tawagan mo ako bukas ng umaga pag hindi pa dumating si Mahogany mamayang alas dose ng gabi. Maghain ka ng pagkain at tiyak ko gutom iyon pag-uwi niya.” Ngiti ni Det. Pouetmo. “Detective akala ko ba tutulungan nyo ako. Wala ka namang ginawa ah.” Pakiusap ni Mr. Macabugnay. “Sige na Charles, bukas na tayo mag-usap.”

Kinabukasan pagpasok ni Det. Pouetmo sa opisina ay nagulat siya dahil may malaking kahon sa kanyang la mesa. Lumapit si Captain Cruz kay Det. Pouetmo at sinabi, “Pumunta ditto ng maaga si Mr. Macabugnay. Tuwang-tuwa dahil dumating na daw si Mahogany kagabi bago mag-alas dose. Tulad ng sinabi mo. Manghang-mangha siya sa iyo. Iniwan niya yan mamahalin daw yan. Napaga-alaman niya kasing paborito mo yan kaya ibinigay niya sa iyo.”

“Paano mo ba nasolve yung kaso nang hindi man lamang umaalis sa pagkakaupo mo.” Tanong ni Capt. Cruz. “Simple lang naman Capt. Cruz. May nabasa akong short story ni O. Henry na ang pamagat ay ‘A Strange Story’ na para bang may kahintulad sa kaso. Tapos ay kumuha ako ng calculator at nagcompute. Ang problema kasi ay dalawang dekada ng hindi nakakaluwas ng Maynila si Mahogany. Ang estimado niyang balik ay nakaestima noong panahon na wala pang trapik sa Maynila. Kaya kinompute ko lang yung trapik ngayon laban sa trapik noon at ang biyaheng walong oras noon ay aabot na ng halos apat na araw ngayon dahil sa trapik. Nakakagulat di ba Capt. Cruz, habang pabilis ng pabilis ang mga sasakyan ay pabagal ng pabagal ang biyahe. Simple mathematics lang friend” Kindat ni Det. Pouetmo. “Ang galling mo talaga Detective” Bati ni Capt. Cruz

“Buksan na natin yung kahon.” Excited na sabi ni Capt. Cruz. “Mamahalin daw yan ah. Baka alak!” Pagbukas ng kahon ay sinipat nila ang malaking bote at ang nakasulat ay, “BULGARIAN PEANUTBUTTER.” “Buksan mo na,” sabi ni Capt. Cruz habang tumatawa.

Pagluhod

At ngayon ay naitalaga Namin kayo sa wastong daan. Sundan ito, at huwag paakit sa mga pagnanasa ng mga taong mangmang; sa kadahilanang kailanman ay hindi nila kayo maikukubli sa puot ng Panginoon. Ang mga may maling gawa ay tumatangkilik sa mga maling gawa; ngunit ang matuwid ay ang Diyos, Siya mismo, ang tagatangkilik nila.
Ito’y isang babala sa sangkatauhan; isang giya at biyaya para sa tunay na naniniwala.
Akala ba ng mga may maling gawa sa Ating paningin ay kapantay sila ng mga naniniwala at gumagawa ng mabuti upang ang kanilang buhay at kamatayan ay magiging tulad? Mali ang kanilang husga!
Nilalang ng Diyos ang langit at lupa upang isiwalat ang katotohanan at gawaran ang bawat kaluluwa ayon sa kanyang gawa. Walang sinuman ang maimamali.

Kuran 45:18 (Mula sa English na bersyon)

Bangus

Inihaw na Bangus 1

Part 2

Part 3

Part 4

ICCT Colleges Foundation scandal part 2 of 2

Ang problema ng commercialized eduction sa pinas

ICCT Colleges Foundation scandal part 1 of 2

Kilala ang eskwelahang ito dahil sa taas ng standard. Ang mga kaklase kong iba galing dito. Sabi nila basta bayad ka hindi babagsak. Nakakatuwa ang video kasi totoo.

Silent Running-TV Flashbacks

(Wala po kaming Cable TV kaya ang mga kwentong ito ay tungkol sa Free TV)


Noong ako ay elementary pa lamang ako ay mahilig ako sa TV, ang madalas ko noong pinanunood ay mga fillers. Ang TV kasi noon ay di tulad ng TV ngayon na masyado ng commercialized, noon karamihan ng palabas e English, ala masyadong lokal na palabas at pag hapon pa karamihan ng TV stations ay nakasign off, kay tulog kami--arang may usapan ang mga nanay ta managers ng TV station noon--at karamihan sa kanila nagbubukas lang pagprimetime ewan ko lang kung economics o dahil hindi pa active ang mga local TV producers na gumagawa ng TV shows. Wala pa kasi noong pakialam ang mga stations, di sila gumagawa ng mga shows.

Nahilig ako sa mga shows na filler tulad na lamang ng mga palabas ng British na mahahaba ang mga tao. Talagang nagtataka ako noon kasi ang mga action film na ipinalalabas pag hapon na ay mga palabas na kung saan ang mga tao, mga sasakyan, mga hayop ay puro pahaba. Kaya pagnagbabakbakan ay parang mga tikling ang mga kumag na nagsusuntukan at nagsisipaan. Minsan nagkakwentuhan kami ng Kumpareng Toyax ko eh, napunta kami diyan sa TV at naala-la din niya yang mga taong mahahaba sa TV. Di ko lang alam kung bakit ganun sila—mga pahaba, siguro sa film yun o kung anuman. Nasaan na kaya itong mga palabas na ito.

Nauso noon sa Channel 7 ang Early, Early Movies, di pa “Kapuso” ang 7, ang kakilalanlan sa kanila ay “The Rainbow Network”at tuwing umaga pagnagbukas ka sa kanila ang maririnig mo ay “Ha-le-lu-ya, haleluya, Kings of Kings and Lords of Lords, Hale luya haleluya” ng Ellinwood Christian Church Choir. Eh ngayon pagbukas mo ang makikita mo a ang malamunay na mukha ni Arnold Clavio na dala ang mga balitang pambaligtad ng sikmura. Eniway, maaga akong gumigising noon upang abangan ang Early, Early Movies ng channel 7. Kung baga fans ako dahil magaganda ang palabas dito karamihan classics kaya pag pinalalabas ang schedule ng palabas inaabatan ko ito at tinatandaan. Mga cult classic (ngayon ko lang ito nalaman ng malaki na ako at nagbabasa basa na ng mabibigat na lathalain) pala nag mga pinalalbas nila tulad ng Soylent Green at The Omega Man ni Charleston Heston, apocalyptic-science fiction na mga movies ito na cult na ang status ngayon. Dito ko rin napanood ang The Silent Running na isang nakakapang kalimagmag (pakiramdam mo kung matatae ka, yung parang, basta yun na yun) dahil ang pelikula ay tungkol sa isang saceship na may kargang mga halaman na may dalawang (o tatlo) crew at mga robot. Tamang tahimik ang movie at habang pinanunood ko ito noon ang piling ko ay para bang walang pag-asa, kalungkutan kasi ang mga halaman sa spaceship na lang ata ang natitirang halaman sa mundo noon. Ewan ko lang kasi limut ko na angkwento nito (para ngang walang kwento itong pelikulang ito eh). Dito ko rin napanood ang H.G. Wells Classic na War of the Worlds, Jules Verne’s 20,000 League Under the Sea atbp. Mga palabas na hindi ko na masulyapan sa TV ngayon.
Ang mga palabas noon na pambata ay Sesame Street, The Elecric Company, The Wonderful World of Disney na kung saan ang cute cute ni Kurt Russel bilang isang Whiz Kid.

Andiyan din yung Life on Earth ni David Attenborough na minsan ay pinangarap kong maging biologist dahil sa kanya.
…Battlestar Galactica, Buck Rogers in the 21st Century, Star Trek, Twilight Zone, Fantastic Voyage, Fox Mystery Theater, Wednesday Shockers kung saan twuning prayer meeting ay inaabangan namin sila Christopher Lee, Peter Cushing, mga dracula….etc. mga palabas na nagiistir ng imagination.


Wala lang namimiss ko lang ang TV noon.